Μαντινάδες

Χίλιω λογιώ οι ομορφιές σε τούτω τον πλανήτη μα όλες μαζί δεν κάνουνε ένα ψιχάλι Κρήτη!

Η Κρήτη όπου βγάζει νερό βγάζει και παλικάρια, για να ξεπλένουν σαν βαφτούν με αίμα τα κοντάρια!

Ο Κρητικός στη ξενιτιά τίποτε δεν του λείπει, έχει καημό, έχει σεβντά που λείπει από την Κρήτη!

Την μάνα σου την μάγισσα με ρακή θα την ποτίσω να θέσει ν’ αποκοιμηθεί να μπω να σε φιλήσω.

Τση αίγας την προβατσουλιά από τον Ψηλορείτη, βαστώ στην τσέπη και γροικώ την ομορφιά σου Κρήτη!

Θυμάσαι όταν σε φίλησα στη λεμονιά από κάτω θαρρώ πως μου ‘πεσε φιλί και σκύβω να το πιάσω.

Απ΄ όλα τα κινούμενα, η γλώσσα έχει την χάρη μα πρέπει ο νους να της βαστά, γερά το χαλινάρι.

Να’μουνα ίντα να’μουνα πηρούνι του σπιτιού σου να τρως μ’αυτό να γεύομαι τη γλύκα του φιλιού σου.

Τσι θάλασσας τα κύματα πατώ και δε βουλούνε σα θέλω ‘γω να σ’ αγαπώ κανένα δε φοβούμαι.

Μόντεμ θα βάλω στο χωριό κομπιούτερ στο μιτάτο στο internet θα το πουλώ το γάλα των προβάτω .

Από ‘παέ θα σηκωθώ να πάω στο Καστέλι, να πίνω μαρουβά κρασί να γίνομαι κοπέλι.

Στ’ ς αγάπης την βαθιά πληγή, βούτηξα το φεγγάρι και ζήλεψε η ανατολή, το χρώμα πού ‘χε πάρει.

Απάνω στο λιανοχοχλιό θα χτίσω τον οντά μου, να βάλω τη γυναίκα μου και τα πεθερικά μου.

Όποιος θωρεί τα έχει σου, θέλει να σου τα πάρει κι όποιος θωρεί τον κουζουλό βγάνει τον στο κοντάρι.

Εμένα ο νους μου σάλεψε κ’ εις τα βουνά σκορπίστει Γη μαγεμένο μ’ έχουνε γη ο θεός μ’ οργίστει.

Η λάμψη του προσώπου σου με φως του ήλιου μοιάζει και δε κατέχω οντέ σε ιδώ ποιος που τσι δυο σας λιάζει.