Μαντινάδες

Όντε σ’ εγέννα η μάνα σου καλλιά ’τονε να κάμει ένα κατσούλι μαλλιαρό τσι μποντικούς να πιάνει!

Να τη χαρώ τη μέση σου, είντα λιανή λιανή ’ναι και για το σφιχταγκάλιασμα είντα παντιδιερή ’ναι!

Α σε ρωτήξει η μάνα σου είντά ’κανες στο δώμα, πες τση πως το κοπάνιζες μη στάζει το χειμώνα.

Αρέσει μου να περπατείς κι εγώ να σε ξανοίγω, γιατ’ είναι το κορμάκι σου παντιδιερό και λίγο.

Α σε ρωτήξει η μάνα σου είντά ’κανες στ’ αλώνι, πες τση πως το κοπάνιζες για να μην ξεφιδώνει.

Πού ’σαι, πουλί μου των πουλιώ, κι απ’ ώρα ελόγιαζά το και το λιγνό σου το κορμί αποκαμάρωνά το.

Πέρασε ξαναπέρασε, σείσου και ξανασείσου, επέσανε οι λεμοναθοί απού ’χε ντο κορμί σου.

Ψηλό μελαχροινάκι μου, πού το ’βρες το μελάνι κι έβαψες τ’ αχειλάκι σου και θα με κουζουλάνει!

Είντα το θέλει η μάνα σου τη νύχτα το λυχνάρι απού ’χει μέσ’ στο σπίτι τζη τον ήλιο, το φεγγάρι.

Ήλιε μου και φεγγάρι μου, των αμαθιώ μου λάψη, όποιος για σένα πει κακό φωθιά να τόνε κάψει.

Ξύπνησε, αστέρι τ’ ουρανού, τση νύχτας φωτεράδα,κι ο νέος απού σ’ αγαπά σου κάνει την καντάδα.

Πρόβαλε, φέξη τ’ ουρανού και στόλισμα του κόσμου,το νου μου και το λογισμό απού μου πήρες δώσ’ μου.

Πρόβαλε, λέω, πρόβαλε, να δεις και να σε δούνεδυο μάθια που σε ρέγουνται κι απού σε μπεγεντούνε.

Πρόβαλε, λέω, πρόβαλε απού το παραθύρινα δεις τον κόσμο που κεντά χωρίς φωθιά κι απύρι.

Σήμερο δεν επάτησα χώμα ’πό τη χαρά μουγιατ’ είδανε τα μάθια μου τα πεθυμά η καρδιά μου.

Τα κάλλη σου ’παινούσανε κι ήρθα να σε γνωρίσωκαι δε μου δίδει ο νους μου μπλιο να φύγω να σ’ αφήσω.