Μαντινάδες

Όλοι ‘χουν εικονίσματα και προσκυνούν απάνωμα ‘γω στα μάτια σου τα δυο την προσευχή μου κάνω.

Μην αγαπάς ποτέ καρδιά που εύκολα αγάπη δίνειγιατί ‘ναι σαν την αστραπή που μόλις άψει σβήνει.

Να κόψω θέλει το νερό να ξεραθεί ο μπαξές σου,γιατί ποτέ δε μου ’δωκες από τον καντηφέ σου.

Είδα σε πάλι σήμερο που νά ’χε μη μου λάχεις,διάλε την πίστη απού βαστάς, όμορφα μάθια ντά ’χεις.

Εγώ ‘μαι τ ‘όμορφο πουλί που στην φωτιά σιμώνωκαίγομαι στάχτη γίνομαι μα πάλι ξανανιώνω .

Θάλασσα απ όλα τα νερά και τα ποτάμια πίνειςπιες τα δικά μου δάκρια πλατύτερη να γίνεις.

Ο Κρητικός σαν γεννηθεί το ‘χει γραμμένο η μοίρα μπιστόλι να ‘χει στη μέση του στα χέρια του τη λύρα.

Κρήτη διαμαντοστόλιστη κλίνω πιστά το σώμα και προσκυνώ ευλαβικά το ιερό σου χώμα.

Όπου κι αν πάει ο Κρητικός το πάσο του δε χάνει για δε μπορεί ο κάθε εις τον Κρητικό να κάνει.

Πολλά κοπέλια κάμετε στην ξενιτιά αράδα γιατί ο κάθε Κρητικός είναι και μια Ελλάδα.

Στο κάθε φύλλο τση καρδιάς τ’ όνομα Κρήτη γράφω και το βαστώ περήφανα ως τε να μπω στον τάφο.

Αϊτέ που κάθεσαι ψηλά πως δε σε πιάνει ζάλη οντέ γυρίζεις και θωρείς τση Κρήτης μας τα κάλλη.

Από τσι Κρήτης τον μπαξέ θα σας σε μπέψω μπόλι να κάμετε την ξενιτιά ολάνθιστο περβόλι.

Από το πρωί η σκέψη μου στην πόρτα σου απ’ όξωμα βράδιασε και δεν μπορώ να την αναμαζόξω .

Σαν εκκλησιά στην έρημο που δεν την λειτουργούνε ετσά ναι κείνος π’ αγαπά και δεν τον αγαπούνε.

Εγώ ‘μαι που κοιμήθηκα ολόγυμνος στο χιόνιμα ‘χα τσ’ αγάπης την φωτιά κοντά να με πυρώνει.