Κωνσταντίνος Σημίτης

Δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις της πρόσφατης Ευρωπαϊκής όσο και Ελληνικής ιστορίας που ένα πολιτικό πρόσωπο πετυχαίνει να εξαπατήσει τον λαό της χώρας του. Να κλέψει π.χ. και να μη πιαστεί ή να αποκτήσει μαύρες κηλίδες κατά τη διαδρομή του και κατόπιν να καταφέρει να απωθηθούν αν όχι να διαγραφούν από τη συνείδηση της κοινής γνώμης. Στη συνέχεια μάλιστα να περάσει και στην ιστορία σαν μεγάλος αν όχι στο Πάνθεον. Μπορούν όλοι αυτοί με μια λέξη να ονομαστούν αρτίστες. Έστω και αν ο συμπατριώτης μου ο Δημόκριτος εννοούσε διαφορετική τέχνη, όταν έλεγε: «πρέπει να διδάσκουμε την πολύ σπουδαία πολιτική τέχνη».

Οι κοινωνίες πάντως βγάζουν το καπέλο τους, σε όσους το πετυχαίνουν. Και είναι αρκετοί αυτοί που το πετυχαίνουν. Ναι, λένε τότε οι πολίτες. Μπορεί μεν να μην είχε ηθική αλλά είχε άλλες ικανότητες και αρετές, που τον κατέστησαν μεγάλο. Λένε και άλλα. Δυο παράλληλοι βίοι χωρών, ο Γαλλικός πολιτικός βίος και ο Ελληνικός, αρκούν για να τα φωτίσουν όλα αυτά, ακόμη περισσότερο.

Ο νεαρός Mitterand αναμείχθηκε στην Κυβέρνηση του Vichy αλλά αποχώρησε και αποκατάστησε τη θέση του περνώντας στην Αντίσταση. Όμως από την άλλη υπήρξε και υπουργός επί των θεμάτων της Αλγερίας, τα Γαλλικά χρόνια του Αγίου Βαρθολομαίου. Των σφαγών. Αργότερα έγινε Σοσιαλιστής. Κατάφερε να διαγραφούν τα αρνητικά του σημεία. Κυβέρνησε μάλιστα τη χώρα του και έκανε τέσσερα πέντε πράγματα. Μπήκε στη χορεία των αρτιστών της πολιτικής με το σπαθί του. Δεν μέτρησε καθόλου το αν είχε φίλο κάποιον Νομάρχη επί Κυβέρνησης του Vichy που όχι μόνο υπήρξε αλλά και καταδικάστηκε ως συμμέτοχος των κριμάτων των Ναζί. Και τόσα άλλα.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν και αυτός ένας αρτίστας. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Για την κοινή γνώμη -και σωστά- ανήκει στους μεγάλους. Όπως και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Και όπως ο Στρατηγός De Gaulle. Μέχρι και ο Chirac δεν αποκλείεται να επιτύχει κάτι ανάλογο. Έστω κι αν οι εισαγγελείς περιμένουν το τέλος της Προεδρικής θητείας για τα περαιτέρω των πεπραγμένων επί της Δημαρχίας του, στο Παρίσι.

Δεν είναι όμως μόνο οι προαναφερθέντες. Υπάρχουν και άλλες, διαφορετικές από τις προηγούμενες περιπτώσεις πολιτικών προσώπων. Ο ένας είναι ο Alain Juppe που ναι μεν διδάσκει σήμερα σε πανεπιστήμιο, όμως έχει τιμωρηθεί από την σεβόμενη τον κυρίαρχο λαό Γαλλική δικαιοσύνη, με πολυετή αφαίρεση των πολιτικών του δικαιωμάτων. Όχι για κάτι που έκανε ως κρατικός λειτουργός ή πρωθυπουργός αλλά για ατασθαλίες στα κονδύλια του κόμματος στο οποίο ήταν υπεύθυνος και επειδή αυτά ήταν προϊόν φορολογίας των Γάλλων πολιτών. Με τον ίδιο να έχει δηλώσει κατά τη διάρκεια της δίκης του, ότι αν τιμωρούνταν τότε, δεν θα ασχολούνταν πλέον με την πολιτική. Κάτι που έστω κι αυτό, τον τιμά. Άλλωστε προς γαρ το τελευταίο κλπ.

Ας μην επεκταθώ πολύ στα καθημάς. Λίγο πολύ είναι γνωστά. Ούτε στο ζήτημα της πολιτικής συνείδησης, του πολιτικού ήθους. Γιατί ειδικά στην Ελλάδα δεν είχαμε δα και πολλές περιπτώσεις επιβεβαίωσης της ύπαρξής τους, σε πολιτικά πρόσωπα. Ειδικά αναφέρομαι σε εκείνα που μπήκαν στο κράτος και ακούστηκαν για παράνομες ενέργειες. Μια να είχαμε, έστω δυο, θα τις έκανα κορνίζα. Μέχρι που μπορούσαν να γίνουν και άγαλμα. Να διδάσκουν με τον τρόπο τους. Αν πάλι έχω άδικο, τότε ποιος είναι ο Έλληνας Pierre Beregovoy; Ο αξιωματούχος, και εν προκειμένω, διατελέσας πρωθυπουργός της Γαλλικής Δημοκρατίας, ο οποίος για λόγους συνείδησης έδωσε τέλος στη ζωή του; Όπως και ποιος είναι ο Έλληνας Charles Henru -ο Γάλλος υπουργός με την υπόθεση των φρεγατών και του «Rainbow Warrior»- που είναι και αυτός μια παρόμοια περίπτωση και που προτού αποδημήσει, ζήτησε συγγνώμη;

Για πολλούς λόγους τα σίδερα της φυλακής δεν είναι για τα πολιτικά πρόσωπα. Κάπως αλλιώς το λέει ο λαός. Μιλάει για λεβέντες. Εγώ πάλι μεταφέροντας το στην πολιτική, θα έλεγα, άλλο Πλαστήρας, άλλο Σημίτης Όπως άλλο είναι η ηθική και η συνείδηση και άλλο ο αμοραλισμός. Το Ελληνικό Σύνταγμα είναι υποκριτικό και ως προς αυτό. Εννοώ ως προς τις ευθύνες υπουργών, πρωθυπουργών κλπ. Αυτό διότι το πρώτο στα πολιτικά πρόσωπα οφείλει να είναι η συνείδηση. Ότι η τιμωρία, η καθαριότητα -ας ξεκουραστεί για λίγο η κάθαρση- όχι μόνο είναι μισή αρχοντιά αλλά και κάτι παραπάνω. Η καθαριότητα αυτή είναι που θα κρίνει το πότε από την Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, θα περάσουμε στην Τέταρτη. Αν περάσουμε. Αν τελικά κλείσει το κεφάλαιο της μεταπολίτευσης ή αν έχουμε ανακυκλώσεις προηγούμενων δεκαετιών.

Ο Κώστας Σημίτης δεν είναι βέβαια μια τσίχλα της ιστορίας, που τη μασάει κανείς και κατόπιν την πετά. Κάνει λάθος ο Λάκης Λαζόπουλος που τον χαρακτήρισε έτσι. Ναι μεν αν είναι κάτι, είναι τσικό της ιστορίας, όμως ποτέ δεν έβγαλε από το μυαλό του την ανέλιξη στο πεδίο των αρτιστών, που έλεγα. Μάλιστα το επιχειρεί με την ευγενική χορηγία -όπως λέγεται- των Αθηναϊκών Μέσων, των οποίων άλλωστε υπήρξε πολυετής κλώνος. Και όχι μόνο των τηλεοπτικών αλλά και Δημοκρατικών εφημερίδων.

Αυτό εξυπηρετεί, πέρα από την όποια προκλητικότητά του, το βιβλίο «Πολιτική για μια Δημιουργική Ελλάδα». Δεν είναι τυχαίο ότι για άλλη μια φορά ακόμη σπεύδουν να προβληθούν από τα ίδια Μέσα, οι εξυπηρετούσες φωνασκίες. Οι εξ αντικειμένου προβοκάτσιες. Τα σκούρα πλυντήρια. Ένα έργο που με πρωταγωνιστή, τον ίδιο τον τέως πρωθυπουργό, έχει παιχτεί εκατό φορές, την τελευταία δεκαετία.

Έχω προσωπική εμπειρία αφού δεν είναι λίγες οι φορές που κατά τη διάρκεια της επτάχρονης παρουσίας μου στη Βουλή έχω υποστεί τις συκοφαντικές του επιθέσεις και απειλές. Είτε έμμεσες που τις προωθούσαν τα Μέσα, είτε και άμεσες, όπως με την περίπτωση της Εγνατίας, όπου τα προσωπικά ψεύδη του ήταν γνωστά σε εμένα πολύ πιο πριν, από τότε που έλεγε ότι θα ολοκληρωθεί το 2000. Και που δεν πρόκειται να τελειώσει ούτε το 2015. Μάλιστα δεν έμεινε εκεί. Έφθασε να με διαγράψει το 1997, επειδή, κατά παράδοση, όπως και επί Ανδρέα Παπανδρέου, δεν ψήφιζα τα ανύπαρκτα άλλωστε κονδύλια του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, για την ιστορική οδό. Και αντί έστω ακόμη και σήμερα να κάνει μια στοιχειώδη αυτοκριτική για τα ψεύδη του, συκοφαντεί τους αγώνες μας εκείνους, ως τοπικισμό.

Εκεί όμως που η συκοφαντική του πρακτική ξεπέρασε κάθε όριο είναι τα όσα επί πολλά έτη διέδιδε και επίσης για άλλη μια φορά, γράφει στο βιβλίο του. Ομιλώ για τα περί υπερπατριωτών. Κάτι που ως προς την πολιτική μου διαδρομή όσο και ως προς τα γραπτά μου, μόνο σαν ρετσινιά μπορεί να εκληφθεί. Επειδή έπραξα σύμφωνα με τη συνείδησή μου και δεν έδωσα ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, επί Ιμίων. Όπως έκανα μετά την κατάδοση του Κούρδου Σπάρτακου, ανεξαρτητοποιούμενος. Όπως κάνω τα τελευταία έξη χρόνια στην απομόνωση, όπου ζω. Χωρίς να έχω ουσιαστικά πολιτικά δικαιώματα και επιπλέον με μια χωρίς προηγούμενο λογοκρισία ως προς τις ιδέες μου, από τους αστέρες της πρωτεύουσας. Όταν από την άλλη, μέχρι και Αμερικανικά Πανεπιστήμια {!} συμπεριέλαβαν αμιγώς πολιτικές απόψεις μου σε βιβλιογραφίες τους. Αυτή είναι η λογοκριτική ηλεκτρονική Αθήνα, με ονομασία προέλευσης συγκεκριμένης οκταετίας. Της οποίας εννοείται το κεκτημένο, συνεχίζει απτόητα την κληρονομηθείσα κατάσταση.

Όμως όσο και τα Μέσα να συνδράμουν και να πλασάρουν τα ψεύδη για αλήθειες και τις συκοφαντίες σαν έκφραση γνώμης, δεν πρόκειται να έχει τύχη καμιά κούρσα του. Είτε εκείνη της επιστροφής του ως επικεφαλής στο ΠΑΣΟΚ μετά από μια ήττα του στις επόμενες εκλογές, προκειμένου να επιστρέψει στις μεθεπόμενες στα παλιά λημέρια του Μαξίμου, είτε η κούρσα που θα τον οδηγούσε στους αρτίστες.

Η συστηματική αυτή συκοφαντική και προκλητική στάση που συνεχίζεται μέσα από τις γραμμές του ίδιου βιβλίου και εις βάρος πολλών άλλων έντιμων και σοβαρών ανθρώπων, όφειλε να προκαλέσει το ενδιαφέρον ενός εισαγγελέα. Έστω τώρα, αν όχι από ετών. Ένας εισαγγελέας όμως, όπως εκείνος με την υπόθεση του Alain Juppe, η οποία ως προς το ηθικό έστω και μόνο επίπεδο -δεν εμπλέκω το ποινικό μέρος- είναι ένα ελάχιστο ποσοστό, απέναντι στα πολιτικά και ηθικά πεπραγμένα της οκταετίας του Κώστα Σημίτη.

Δεν χρειάζεται να επεκταθώ ούτε σε καζίνα ούτε σε Ολυμπιακές ή άλλες αρπαχτές που έλαβαν χώρα όλα τα προηγούμενα χρόνια. Ούτε καν στη σημερινή Κυβέρνηση που ναι μεν στα λόγια είναι με την καθαριότητα αλλά στην πράξη βλέπει στον εαυτό της, κάποιον μελλοντικό συλλογικό Σημίτη. Ούτε να σχολιάσω τα μισόλογα του νέου επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ, αφού άλλωστε ένοχος ένοχο ου ποιεί. Ούτε να πω κάτι για την αριστερά και τον αστερισμό του μικρού της δικομματισμού που την κατατρύχει από δεκαετιών. Και που τέσσερεις πρώην Πρόεδροί της προσήλθαν στην εκδήλωση στην αίθουσα Μπενάκη.

Και ένα τελευταίο από την ιστορία αλλά και το παρόν. Μιλάει κάπου στο βιβλίο του ο κύριος Σημίτης περί Βυζαντινισμών. Περί Αθηναϊσμού, κανένας λόγος. Όμως θα όφειλε να γνωρίζει ότι ναι μεν στην περίοδο εκείνη υπήρχαν πολλά στραβά, όμως όταν οι επικεφαλής αποτύγχαναν, κατέφευγαν σε μοναστήρια. Γίνονταν μοναχοί. Εγώ δεν λέω ούτε να αυτοκτονήσει ούτε να γίνει μοναχός. Λέω τι γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη σήμερα. Πως αντιμετωπίζει η Γηραιά Ήπειρος τέτοιου είδους ζητήματα.