Είπαν – Εγραψαν

Μια ζωή χωρίς αγάπη είναι σαν μια χρονιά χωρίς καλοκαίρι.

Ότι και να κάνουμε, το καλοκαίρι θα έχει τις μύγες του.

Η καλοκαιρινή νύχτα είναι σαν την τελειότητα της σκέψης.

Και τι είναι τόσο σπάνιο όσο μια μέρα του Ιουνίου; Είναι τότε που, αν έρθουν πότε, θα έρθουν τέλειες μέρες. Είναι τότε που ο Ουρανός συντονίζεται με τη Γη στην ίδια μελωδία.

Η δολοφονία είναι η ακραία μορφή λογοκρισίας.

Να μετανιώνω γιατί; Εσείς μου έχετε κάνει ότι μπορεί να γίνει στον κόσμο. Δεν μου δίνει αυτό τα ίδια δικαιώματα;

Υπάρχουν τέσσερα είδη δολοφονίας : εγκληματική, συγχωρητέα, δικαιολογημένη και αξιέπαινη.

Δεν πρέπει ποτέ να στήνεις έναν φόνο. Πρέπει να συμβαίνει απρόσμενα, όπως στη ζωή.

Η ίδια η έμφαση της εντολής “ου φονεύσεις” επιβεβαιώνει ότι καταγόμαστε από μια ατελείωτη αλυσίδα γενεών δολοφόνων, που η αγάπη για το φόνο κυλούσε στο αίμα τους, όπως ίσως και στο δικό μας.

Ο φόνος είναι πάντα μέγα λάθος. Δεν θα έπρεπε ποτέ να κάνουμε κάτι για το οποίο δεν μπορούμε να συζητήσουμε μετά το δείπνο.

Ο φόνος δεν είναι το έγκλημα των εγκληματιών, αλλά αυτό των νομοταγών πολιτών.

Είναι πεποίθηση μου ότι το να σκοτώνεις υπό το μανδύα του πολέμου δεν είναι παρά μια πράξη δολοφονίας.

Ω αγαπητή μου, ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσες πολλές εξηγήσεις πρέπει να δώσει κάποιος σε έναν φόνο.

Ένας φόνος κάνει το κοκό, ένα εκατομμύριο φόνοι τον ήρωα.

Η απόλυτη φυσική και πνευματική αδράνεια είναι πάρα πολύ ευχάριστη. Και μια παραλία οχι μόνο επιτρέπει τέτοια αδράνεια, αλλά την επιβάλλει, εξαφανίζοντας έτσι και κάθε αίσθημα ενοχής.

Ο θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής, υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανένας.