Αινίγματα – Σπαζοκεφαλιές

Περνώ από τον ήλιο προς, αλλά σκιά δεν αφήνω.

Αδειανό δε στέκεται γεμάτο δε λυγίζει.

Πάει και έρχεται, μα ποτέ δεν αλλάζει θέση.

Όλοι σας με αγαπάτε, μα κατάματα δε με κοιτάτε.

Μπορεί να είμαι μεγάλος αλλά και μικρός! Για μένα πολλοί θέλουν να μάθουν χωρίς εγώ να το ζητώ! Αφού ούτε ακούω ούτε μιλώ!

Τι είναι μπροστά μας αλλά δεν το βλέπουμε;

Τι κάνουν δυο άλογα;

Όταν φύγει ο αφέντης κι απομένει η κυρά τα λυχνάρια ένα , ένα μας ανάβει με χαρά.

Πως λέγεται αυτός που είδε το λιοντάρι;

Στρογγυλό σαν αυγό μακρύ σαν δρόμο.

Πράσινο σπιτάκι, κόκκινα παραθυράκια, μέσα κατοικούνε μαύρα ανθρωπάκια.

Πολλά πολλά αδερφάκια, πιασμένα από τα χεράκια.

Πλατύ καπέλο εγώ φορώ. Πόδι μόνο ένα έχω. Την υγρασία αγαπώ.

Σπίτι , σπιτάκι χαμηλό παράθυρα γεμάτο τρέχει γυρίζει σαν τρελό κι’ όπου το θέλεις νάτο .

Είμαι τόπι κόκκινο και αν με καθαρίσεις άσπρο νόστιμο καρπό αμέσως θα αντικρίσεις .

Εκατό καλογεράκια με τα μαύρα τα σκουφάκια.