Αινίγματα – Σπαζοκεφαλιές

Πόδια έχω μα δεν περπατώ και πάντα είμαι εγώ απλωτό .

Γυρίζω , γυρίζω όταν φυσάει , σαν το καράβι ο αέρας με πάει .

Αν δε με βάλεις να ξυστείς , ησυχία δεν θα βρεις .

Ψηλά κρεμασμένο , κανείς δεν το φτάνει , περπατεί σιγανά χωρίς να ‘χει ποδάρι .

Από μητέρα κόκκινη γεννιέμαι παιδί μαύρο , φτερά δεν έχω μα πετώ , τα σύννεφα για να βρω .

Άσπρος κάμπος , μαύρα βόδια .

Κόβω πάγο , βρίσκω ασήμι και μέσα στ’ ασήμι μάλαμα.

Σε κήπο δε φυτεύεται , σε περιβόλι όχι κι ο βασιλιάς το γεύεται κι όλος ο κόσμος το ‘χει .

Άσπρο είναι σαν τυρί , μα τυρί δεν είναι , στα λιβαδάκια περπατεί , μα αρνί δεν είναι .

Χιλιοκάταρτο καράβι στα βαθιά βαθιά αρμενίζει .

Του παππούλη τα γένια φτάσαν ως τη γη .

Όλη μέρα πάτα κιούτα και τη νύχτα χάσκα χάσκα .

Σαν άλογο τρέχει , πόδια δεν έχει .

Χιλιόκομπο , χιλιόδετο , χίλια να πεις δε θα το βρεις .

Είναι δύο αδελφάκια κι έχουν ένα αφαλό .

Σιδερένιο τ’ άλογο κι η ουρά του μπαμπακένια .