Αινίγματα – Σπαζοκεφαλιές

Από μητέρα κόκκινη γεννιέμαι παιδί μαύρο , φτερά δεν έχω μα πετώ , τα σύννεφα για να βρω .

Άσπρος κάμπος , μαύρα βόδια .

Κόβω πάγο , βρίσκω ασήμι και μέσα στ’ ασήμι μάλαμα.

Σε κήπο δε φυτεύεται , σε περιβόλι όχι κι ο βασιλιάς το γεύεται κι όλος ο κόσμος το ‘χει .

Βόδι δεν είναι , κέρατα έχει , γραμματικός δεν είναι , γράμματα γράφει .

Ό,τι βρω το καταστρέφω και αν πιω νερό , πεθαίνω .

Είναι λευκό σαν πούπουλο, μοιάζει και σαν σεντόνι , όμως αυτό δεν τρώγεται , τις βρύσες μας βουλώνει .

Καράβι δωδεκάσφηνο , κάθε σφήνα κι όνομα .

Χιλιόκομπο , χιλιόδετο , χίλια να πεις δε θα το βρεις .

Είναι δύο αδελφάκια κι έχουν ένα αφαλό .

Σιδερένιο τ’ άλογο κι η ουρά του μπαμπακένια .

Άψυχο , ψυχή δεν έχει , και ψυχές παίρνει και φεύγει .

Κλείνω το σεντουκάκι , τα κρόσια μένουν έξω .

Σιδερένιο το αρνί , κρεατένιο το σουβλί .

Ο ήλιος το κάνει , ο ήλιος το τρέφει κι όταν σμίξει με τη μάνα του , πεθαίνει .

Μια κοντούλα παχουλή όλο κόκκινα φορεί . Έχει πράσινα μαλλιά και φλουράκια στην ποδιά .