Αινίγματα – Σπαζοκεφαλιές

Από έξω από το σπιτάκι μας συμπεθεριό περνάει.

Ήλιος δεν είναι, ακτίνες έχει, πόδια δεν έχει και όμως τρέχει.

Από μαύρη μάνα γεννιέται παιδί κόκκινο.

Μέσα στα πράσινα ντυμένος μένω όλο τον καιρό και σαν έρθει ο Οκτώβρης, το άσπρο φέσι μου φορώ.

Από πάνω σαν τηγάνι, από κάτω σαν βαμβάκι και από πίσω ψαλιδάκι.

Μια βαρκούλα φορτωμένη σε σπηλιά πάει και μπαίνει.

Από ψηλά γκρεμίζεται, πέφτει και δε ραγίζεται.

Ξέρω ένα πραματάκι κι έχει επάνω σαμαράκι.

Αρνάρι πουρνάρι, στέκεται με ένα ποδάρι.

Άσπρος κάμπος, μαύρα βόδια.

Βάρη αμέτρητα βαστά στη ράχη την πλατιά της, μα να σηκώσει δεν μπορεί ούτε βελόνι ελαφρύ ούτε έναν κόκκο άμμο.

Βασιλιάς δεν είμαι, στέμμα φορώ, ρολόι δεν έχω, τις ώρες μετρώ.

Γυρίζει, γυρίζει και στη γωνιά καθίζει.

Αυτή είναι κοινή, στον ποντικό μα και στη νύφη.

Σ’ αντίθεση με άλλα, αυτό το δίνουμε μόνο όταν δεν έχουμε άλλο.

Μάτια έχει δύο, όταν όμως θέλει να δει καλά, το ένα κρατά κλειστό.