Αινίγματα – Σπαζοκεφαλιές

Βασιλιάς δεν είμαι, στέμμα φορώ, ρολόι δεν έχω, τις ώρες μετρώ.

Γυρίζει, γυρίζει και στη γωνιά καθίζει.

Γύρω τριγύρω κάγκελα και μέσα κόρη παίζει.

Δύο αδέρφια μάλωναν κι ένα βουνό τα ξεχώρισε.

Δύο γειτόνοι πλάι όλον τον κόσμο βλέπουνε, μα οι δύο τους δεν κοιτιούνται.

Είκοσι καλογεράκια, όλα με τα σκουφουνάκια.

Είχα μια χρυσομηλιά κι έκανε χρυσόμηλα τη μέρα χάνονται και τη νύχτα φαίνονται.

Εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ‘ ρθεις.

Εκκλησίτσα θολωτή ένας στύλος την κρατεί.

Από έξω από το σπιτάκι μας συμπεθεριό περνάει.

Ήλιος δεν είναι, ακτίνες έχει, πόδια δεν έχει και όμως τρέχει.

Από μαύρη μάνα γεννιέται παιδί κόκκινο.

Μέσα στα πράσινα ντυμένος μένω όλο τον καιρό και σαν έρθει ο Οκτώβρης, το άσπρο φέσι μου φορώ.

Όταν του γελάς, σου γελάει, όταν του μιλάς δε σου μιλάει.

Τα νιάτα μου είναι πράσινα, μαύρα τα γηρατειά μου, τροφή είναι τα δάκρυά μου.

Σαν τη θάλασσα αυτό απλώνεται. Φύλλα και καρποί του όλα τρώγονται.