Αινίγματα – Σπαζοκεφαλιές

Είναι πουλί, αλλά χειμώνα – καλοκαίρι τρέμει από το κρύο.

Είναι δικό μου και ανήκει μόνο σε εμένα. Μα οι άλλοι όλοι το χρησιμοποιούν πιο πολύ από εμένα.

Τη βλέπεις και τρομάζεις, σου τη βάζω και φωνάζεις, όταν όμως γίνει θα έχεις ωφεληθεί.

Είναι νόμισμα και όμως σκουπίζει

Μ’ ένα άλφα στην αρχή γίνονται της μητέρας γιοί.

Το κρατάμε ίσως χρόνια μέσα μας, μόλις το λέμε όμως παύει να υπάρχει.

Αυτή είναι κοινή, στον ποντικό μα και στη νύφη.

Σ’ αντίθεση με άλλα, αυτό το δίνουμε μόνο όταν δεν έχουμε άλλο.

Μάτια έχει δύο, όταν όμως θέλει να δει καλά, το ένα κρατά κλειστό.

Είναι ο μόνος, που όταν τον δίνουμε τον κρατάμε.

Τα βρίσκουμε στις βίδες, μα τρώγονται κιόλας.

Πάντα ξεκινάει με το κεφάλι ψηλά. Όταν όμως φτάσει στον προορισμό του, πρέπει οπωσδήποτε να το χαμηλώσει.

Οι Αρχαίοι τα έχτιζαν αλλά εμείς την κυνηγάμε.

Χέρια δεν έχει, πόδια δεν έχει κι όμως μπορεί να ανοίξει την πόρτα.

Είναι μια Ευρωπαϊκή πόλη, δίχως συντροφιά.

Του ανοίγουμε την πόρτα, κι όμως εκείνο ποτέ δεν φεύγει.