Αινίγματα – Σπαζοκεφαλιές

Περνάει βουνά και θάλασσες ρωτάει κι΄ απαντάει χωρίς ποτέ του να μιλάει

Στη μέση του χωριού κρέμεται η μαργαριτού, τινάζει τα φτερά της, και φωνάζει τα παιδιά της.

Έχω μια προβατίνα, από το λαιμό τη δένω κι΄ από την ουρά τη σέρνω.

Θάλασσα χωρίς νερό, και πόλεις δίχως σπίτια.

Αχτίνες έχω, ρόδες δεν έχω και όμως τρέχω.

Στήνω δίχτυ , μα όχι για ψάρια.

Πόδια δεν έχω κι όμως κινούμαι , η καρδιά μου χτυπάει σαν τη δικιά σου.

Άσπαρτο κι αφύτευτο και στο σακί δεμένο.

Την αυγή με τέσσερα , το μεσημέρι με δύο και το βράδυ με τρία.

Και μαύρη να ‘ναι η μάνα , η κόρη άσπρη γεννιέται.

Τα βουνά χιονίσανε , οι μύλοι ξεριζώθηκαν , τα δύο γίναν τρία.

Από έξω πανούκλα κι από μέσα κούκλα.

Πέθανε χωρίς να γεννηθεί.

Ο άνθρωπος του Αυγούστου ράσα πολλά φορά.

Τέσσερα καλογεράκια σ’ ένα γκρεμό γύριζαν , το ένα τ’ άλλο δεν το φτάνει.

Νάτο νάτο κι έρχεται κι από τη γη δε φαίνεται.