Ιστορία

Μαύρη, μωρέ, πικρή ζωή που κάνουμεΜαύρη ζωή που κάνουμε εμείς οι μαύροι κλέφτες, εμείςοι μαύροι κλέφτεςΠοτέ, μωρέ, ποτέ μας δεν αλλάζουμε, ποτέ μας δεν αλλάζουμεκαι δεν ασπροφορούμεΌλη, μωρέ, όλη μερούλα πόλεμοΌλη μερούλα πόλεμο το βράδυ καραούλι, το βράδυ καραούλιΚοντά, μωρέ, …

Απ’ έξω μαυροφόρ’ απελπισιά,πικρής σκλαβιάς χειροπιαστό σκοτάδι,και μέσα στη θολόκτιστη εκκλησιά,στην εκκλησιά, που παίρνει κάθε βράδυτην όψη του σχολειού,το φοβισμένο φως του καντηλιούτρεμάμενο τα ονείρατα αναδεύει,και γύρω τα σκλαβόπουλα μαζεύει. Εκεί καταδιωγμένη κατοικείτου σκλάβου η αλυσόδετη πατρίδα,βραχνά ο παπάς, ο …

Καιρός είν’ της Πατρίδος ν’ ακούστε τη λαλιά.

Κανένας δεν έχει το δίκαιον να στοχάζεται τον εαυτόν του απαραβίαστον περισσότερον από τους άλλους.

Στην γνώμη των τυράννων να μην ελθώ ποτέ, μήτε να τους δουλεύω, μήτε να πλανηθώ. Εις τα ταξίματά τους, για να παραδοθώ.

Αφήνω γεια στις όμορφες και γεια στις μαυρομάτεςκαι γω θα πάω στα Γιάννενα, στου μπέη στα σαράγια.Γεια σου χαρά σου μπέη μου! Καλώς τηνε την Βλάχα.Εγώ είμαι η Βλάχα η όμορφη, η Βλάχα η παινεμένη,πωχω τα χίλια πρόβατα τα πεντακόσια …

Πετρόμπεης καθότανε ψηλά στο Πετροβούνικι εσφούγγιζε τα μάτια του μ’ ένα χρυσό μαντίλι. «Τι έχεις, Μπέη, που χλίβεσαι και χύνεις μαύρα δάκρυα;» «Σα μ’ ερωτάς, Κυριάκαινα, και θέλεις για να μάθεις,απόψε μου ‘ρθαν γράμματα από το Μεσολόγγι. Τον Κυριακούλη σκότωσαν, …

Ωρέ, μωρ’ περδικούλα, μωρ’ περδικούλα του ΜοριάΜωρ’ περδικούλα του Μοριά κοσμοπερπατημένηΑυτού ψηλά, γειά σου, πέρδικα, αυτού ψηλά-να που πέτεσαιΑυτού ψηλά που πέτεσαι και χαμηλά ‘γναντεύειςΜην είδες κλέ, γεια σου, πέρδικα, μην είδες κλέ-νε-φτες πουθενάΜην είδες κλέφτες πουθενά, τους Κολοκοτρωναίους;

Ένα μικρό Τουρκόπουλο (2)Μικρό διαβολεμένοΜια Ρωμιοπούλα κυνηγά (2)Γυναίκα να την πάρειΚι η κόρη από το φόβο της (2)Κι από την αντροπή τηςΤα πλάγια-πλάγια έπαιρνε (2)Και στον Αη Γιώργη βγαίνειΒόηθα σ’ με Αη Γιώργη μ’ βόηθα σ’ με (2)Να μη με …

Ας καταβάλουν ευμενώς έκαστος έρανον ό,τι βούλεται, οπού, βοηθούμενονπανταχόθεν, να αναλάβη το πεπτωκός Ελληνικόν Γένος.

Κανένας δεν αντιστέκεται, όταν ηξεύρη πως θέ να λάβη το δίκαιόν του με την συνδρομήν του Νόμου.

Σας κράζη η Ελλάδα, σας θέλει, σας πονεί ζητά την συνδρομήν σας με μητρικήν φωνή.

Α’ ‘Στα χίλια οχτακόσια εικοσιοχτώ, μιαν Τρίτη,(αφουγκρασθήτε να σας πω ογιά τη μαύρη Κρήτη)σύναξη κάνου οι βασιλείς και πάνε ‘ς το Παρίσι,να κάμουνε συνέλεψη τι να γενή η Κρήτη.Μ’ απής εσυναχτήκανε κι’άρχηξαν το κουσούλτο,ούλοι εδιχονήσανε και παίρνει την ο Τούρκος.Αθρώπους …

Φύσα, μαΐστρο δροσερέ κι αέρα του πελάγου,να πας τα χαιρετίσματα στου Δράμαλη τη μάνα.Της Ρούμελης οι μπέηδες, του Δράμαλη οι αγάδεςστο Δερβενάκι κείτονται, στο χώμα ξαπλωμένοι.Στρώμα ‘χουνε τη μαύρη γης, προσκέφαλο λιθάριακαι για απανωσκεπάσματα του φεγγαριού τη λάμψη.κι ένα πουλάκι …

Μα ήταν η μέρα βρο- μουρτάτη, βροχερήΚαι η νύχτα πο- μωρέ, ποντισμένηΠου κίνησ΄ ο ‘Μπραήμ, άιντε, ρε Παπαφλέσσα, ‘Μπραήμ, ο Ιμπραήμ πασάςΆιντε, που κίνησ΄ ο ‘Μπραήμ, ‘Μπραήμ πασάς από την Α- από την ΑλεξάνδρειαΝύχτα σε νύχτα πε- άιντε, ρε Παπαφλέσα …

Στην πίστιν του καθένας ελεύθερος να ζη.