Δεισιδαιμονίες

Την πρώτη του Μάρτη, παίρνανε ένα μποτσίκι, το κρατούσαν από το κοτσάνι και μ’ αυτό χτυπούσαν τις πόρτες του σπιτιού λέγοντας: «Έξω ψύλλοι, ποντικοί, μέσα ο Μάρτης κι η χαρά».

«Παρασκευή και Σάββατο, ποτέ άφεγγο δεν μένει». Η Παρασκευή και το Σάββατο πάντα έχουν φεγγάρι.

Όταν κάποιος τσοπάνος έδινε σε κάποιον γάλα, έπρεπε να του επιστραφεί το δοχείο άπλυτο, για το καλό της στάνης.

Στις 21 Νοεμβρίου οπότε είναι και τα Εισόδεια της Θεοτόκου, της Παναγίας της Μισοσπορίτισας, όπως έλεγαν, οι ζευγολάτες θα έπρεπε να έχουν τελειώσει τη σπορά και οι τσοπάνηδες θα έπρεπε να έχουν κατέβει στα χειμαδιά, διαφορετικά έλεγαν: «Μισόσπειρες, μισόφαγες, μισή …

Όταν η Λαμπρή είχε πολύ φεγγάρι, τότε πίστευαν ότι θα ακολουθούσε μεγάλη ακρίβεια στα γεννήματα.

Στις 18 Νοεμβρίου, εορτή του Αγίου Πλάτωνος και Ρωμανού, πιστευόταν ότι βασιλεύει η πούλια και ταυτόχρονα ακουγόταν μεγάλος κρότος. Το γεγονός αυτό το θεωρούσαν σημείο και έλεγαν: «Η Πούλια βασιλεύοντας και πίσω παραγγέλνοντας μηδέ τσοπάνης στα βουνά μηδέ ζευγάς στους …

Τα Σάββατα του Μάρτη, δεν κλάδευαν τα αμπέλια γιατί πίστευαν πως θα ξεραθούν.

Τα Σάββατα του Μάρτη και τις Δευτέρες του Αυγούστου, δεν πλένανε τα ρούχα, γιατί πίστευαν ότι θα λειώσουν γρήγορα.

Άμα χυθεί τσίπουρο, θα γίνει κάτι κακό. Άμα χυθεί γάλα, καλό θα γίνει.

Έλεγαν: “Φάε ψωμί το πρωί, να μην σε βρει νηστικιά το πουλί”.

Άμα είναι γελαστός ο νεκρός, έλεγαν ότι θα πάρει κι άλλον από το συγγενολόι.

Να μην σε προσπεράσει κάποιος όταν βγαίνεις με το κάρο.

Όταν πέθανε το παιδί, δεν πήγαιναν στην κηδεία οι γονείς.

Αν συνέπιπταν τα Χριστούγεννα με Σάββατο, τότε πίστευαν ότι εκείνη τη χρονιά θα πέθαιναν πολλοί.

Για κάτι εύθραυστο και ευπαθές έλεγαν: «Είναι την Πέμπτη γινωμένο κι άμα πέσει δεν σηκώνεται».

Οι γυναίκες ποτέ δεν δούλευαν την Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής για να μη τους τρώνε οι ποντικοί τα μαγειρέματα.