Μενού
Αρχική / Εγκυκλοπαίδεια / Παράδοση / Λαική Σοφία (Σελίδα 8)

Λαική Σοφία

Φράσεις με «Λαϊκή Σοφία» που χρησιμοποιούμε – ακούμε – διαβάζουμε συχνά και δεν γνωρίζουμε την πραγματική προέλευση τους ή την ιστορική διαδρομή τους μέχρι σήμερα . Μία σελίδα «μάνα εξ ουρανού» στην περιέργεια και στις εγκυκλοπαιδικές μας γνώσεις .

Μηδένα προ του τέλους μακάριζε

Δηλαδή, κανένα να μην τον καλοτυχίζεις, πριν δεις το τέλος του. Το είπε κατά την παράδοση ο Σόλωνας στο βασιλιά της Λυδίας, Κροίσο, όταν εκείνος τον ρώτησε δείχνοντας του τους θησαυρούς του, αν ήξερε άλλο άνθρωπο πιο ευτυχισμένο από αυτόν. …

Συνέχεια »

Μετανοούσα Μαγδαληνή

Ειρωνική φράση για τους ακόλαστους, τους διεφθαρμένους, αμαρτωλούς, υπόλογους απέναντι στο ηθικό νόμο και την ηθική τάξη, οι οποίοι αισθανόμενοι μεταμέλεια, συμπεριφέρνονται σαν να διακόψανε τις σχέσεις τους με το αμαρτωλό παρελθόν τους. Η φράση προέρχεται από το όνομα της …

Συνέχεια »

Μεταξύ χείλεος και κύλικος

Η φράση σημαίνει, περίπου, πως , έως ότου φέρει κανείς το ποτήρι με κρασί στα χείλια του, πολλά πράγματα μπορούν να συμβούν. Η φράση, όμως, αυτή ειπώθηκε από την αρχή της έτσι, αλλά: «Πολλά πέλει μεταξύ κύλικος και χείλεος άκρο.» …

Συνέχεια »

Με την ψυχή στα δόντια

Αυτή τη φράση την πρωτοβλέπουμε στα Αναργύρια Αποσπάσματα , όπως λέγονται τρία φύλλα, που υποτίθεται πως τα έγραψε ένας καλόγερος της μονής των Αγίων Αναργύρων στην Αθήνα.

Συνέχεια »

Με το δρεπάνι, όχι με το ψαλίδι

Η φράση αυτή λέγεται για κάποιον, που είναι μεγάλος ισχυρογνώμων και το ξεκίνημα της έχει μια όμορφη ιστοριούλα. Κάποτε θέριζε μια αγροτική οικογένεια, Η κόρη τους αντί να θερίζει με το δρεπάνι, θέριζε με το ψαλίδι. Ο πατέρας της, μάταια …

Συνέχεια »

Μεφιστοφέλης

Η προσωποποίηση του διαβόλου, ένα από τα κύρια πρόσωπα της ποιητικής τραγωδίας του Γκαίτε Φάουστ. Το όνομα του Μεφιστοφελή, λέγεται ότι παράγεται η λέξη, από το εβραϊκό μεφίζ (καταστροφέας) και τοφέλ (ψεύτης).

Συνέχεια »

Μέχρις όνυχος

Μέχρις όνυχος και εξονυχίζω, είναι εκφράσεις που αναφέρονται σε λεπτομερή και πλήρη επεξεργασία ή εξέταση. Αυτές οι εκφράσεις προέρχονται από τη συνήθεια που είχαν κατά την αρχαιότητα οι γλύπτες να ελέγχουν το γυάλισμα και γενικά την καλή εκτέλεση των έργων …

Συνέχεια »

Ο κλέφτης και ο ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται

Λαϊκή παροιμία, που τον … πρόγονά της βρίσκουμε στο Β΄ Ολυνθιακό (10) του Δημοσθένη «ου γαρ έστιν, ουκ έστιν, ω άνδρες Αθηναίοι, αδικούντα και επιορκούντα και ψευδόμενον δύναμιν βεβαίαν κτήσασθαι, αλλά τα τοιαύτ’ εις μεν άπαξ και βραχύν χρόνον αντέχει…», …

Συνέχεια »

Ρίχνει τη σκούφια του για καβγά

Για νa μπορούν αυτοί που τσακώνονται να κινούνται πιο εύκολα, πετάνε όχι μόνο το σακάκι τους, αλλά και το καπέλο τους, το σκούφο τους ή το φέσι τους, γιατί τους εμποδίζει. Γι’ αυτό, για κάποιον που του αρέσει να τσακώνονται, …

Συνέχεια »

Το ‘χω βάρος στην ψυχή μου

Αυτόν που τον βαραίνει η συνείδησή του, μεταχειρίζεται τη φράση «το ‘χω βάρος στην ψυχή μου». Η φράση ξεκινάει από το εξής έθιμο: Όταν δύο τσακωνόντουσαν, αυτός που προκαλούσε τον καβγά, έπαιρνε μια πέτρα ή ένα βαρύ αντικείμενο και δείχνοντάς …

Συνέχεια »

Μ’ έκανε άνω κάτω

Όταν, για πρώτη φορά, ο Χριστόφορος Κολόμβος προσπάθησε ν’ αποδείξει στην Ακαδημία της Σαλαμάγκας, ότι η γη είναι όμοια με αιωρούμενη σφαίρα, κάποιος σοφός της εποχής εκείνης διάβασε μια περικοπή από ένα χειρόγραφο του επισκόπου Λακταντίου, που πέθανε στα 1430: …

Συνέχεια »

Με γελάσανε – Σε γελάσανε

Η λέξη γελάω (-ώ) σε μας σημαίνει ότι και στους αρχαίους, δηλαδή «μειδιώ». εν τούτοις, στη συνέχεια το ρήμα αυτό σημαίνει και απατώ. Αυτός, δηλαδή, που απατά, ευχαριστημένος από την πράξη του, που τη θεωρεί κατόρθωμα, γελάει, αντίληψη που θα …

Συνέχεια »

Μέντορας

Φεύγοντας ο Οδυσσέας, για να πάει να πολεμήσει με τους άλλους Έλληνες στην Τροία, εμπιστεύτηκε το σπίτι του στην Ιθάκη, στο συμπατριώτη του Μέντορα. Πολλές φορές, μάλιστα, η Αθηνά έπαιρνε τη μορφή του, καθώς λχ όταν συνόδεψε τον Τηλέμαχο στο …

Συνέχεια »

Μεσσαλίνα

Η λέξη χαρακτηρίζει γυναίκα σκληρή, αδίστακτη, φιλήδονη, φιλόδοξη, εγκληματική. Έτσι, ακριβώς ήταν η αυτοκράτειρα Μεσσαλίνα, γυναίκα του Καλιγούλα και μετά του Κλαύδιου.

Συνέχεια »