Μαντινάδες

Στου πληγωμένου την αυλή λουλούδια πώς ν’ανθίσουν, που κάβγουνε τα δάκρυα, που χύνει ό,τι ποτίσουν.

Ανάθεμα να έχουνε οι φωτογράφοι όλοι που δε σου βάλανε φωνή να μου μιλείς, Μανώλη.

Τη μέρα, γιε μου, τση Λαμπρής θα στρώσω το τραπέζι, θα βάλω και στο ράδιο τα κρητικά, να παίζει.

Ανάθεμα σε, κυνηγέ, που σκότωσες τ’ αηδόνι και μαυροντύθηκε η αυγή και μπλιο δε ξημερώνει .

Δεν αφαιρούνε τη ζωή πάντοτε τα μαχαίρια . Xαρίζουν τη σαν βρίσκονται σε δυο επιτήδεια χέρια.

Ήρθες και πάλι σήμερο στη σκέψη μουσαφίρης κι έφυγες απ’τα μάθια μου δάκρυ, για να με φθείρεις.

Η μαχαιριά σου στην καρδιά σημάδι δε θα αφήσει. Αυτή μου χάρισε ζωή αντίς να μου στερήσει.

Μπορεί απόψε να πατώ στσ’ Αμερικής τη μέση μα αισθάνομαι πως ήλλαξε η ίδια η Κρήτη θέση.

Σμύρνα δεν έχω για χρυσό, ο οβολός δεν φτάνει μα την καρδιά μου αν-ε-τη θες κάνω για σε λιβάνι.

Πέμπω τη σκέψη στα μακριά, μαζί σου να τσουγκρίσει “Χριστός Ανέστη” να σου πει κι οπίσω να γυρίσει.

Στο Βελιγράδι, αν-ε-ρωτάς πώς τα περνώ, κερά μου , ο Δούναβης άπου γροικάς είναι τα δάκρυα μου.

Αέρα χώμα και νερό βαστώ του Ψηλορείτη προζύμι να ζυμώσετε να πλάσετε μια Κρήτη.

Να μην πουλείτε, Κρητικοί, χώματα δοξασμένα γιατί πουλείτε και οστά, που’ναι σ’αυτά θαμμένα.

Βράκα, μαντίλι έχεις τα Κρήτη μου σύμβολα τιμημένα , γιατί πολλοί τα μούτρα τους έχουν σ’ αυτά σπασμένα .

Η Κρήτη είναι διαφορετική από τσι άλλους τόπους. Γιατί ‘χει αντάρτικες ψυχές και κουζουλούς ανθρώπους.

Τη λευτεριά ρωτήσανε ποιας μάνας είναι γέννα και είπε πως τη γέννησε το Κρητικό το αίμα.