Μαντινάδες

Έσβησες άστρο μου νωρίς απάνω απ’ ΄λθε η νιότη και αφήκες παγωνιά στο νου και στην καρδία κρυγιώτη .

Που μεγαλύτερη αδικιά που πλια κακό για πέ μου ; απ το να θάβει ένα παιδί η μάνα ντου Χριστέ μου ;

Πες του φεγγάρι α ντονε δείς πως τον ‘γαπώ ακόμη … κιας μην εκαταδέχτηκε να πει ένα ”συγνώμη” .

Φεγγάρι μου ουρανόστρατο χαμήλωσε μια στάξη να φέγγει η αγάπη μου στο σπίτι τζη να φτάξει .

Όσες φορές σε φίλησα να ‘χα πενηνταράκια θ’ αγόραζα στη Μεσσαρά τρακόσα μουρελάκια .

Μια ευχή σου εύχομαι για τον καινούργιο χρόνο την πόρτα σου να τη χτυπά η ευτυχία μόνο.

Δεν ξέρεις τι είναι να πονείς και να σου λένε οι άλλοι δεν είσαι άνδρας π’άφησες το δάκρυ να προβάλλει.

Όποιος ούτε χορεύει ούτε γλεντά και τη ρακή δεν πίνει ίντα τη θέλει τη ζωή να τονε βασανίζει .

Στα Λασιθιώτικα βουνά, εκειά σ’ ένα σπηλιάρι, ο Δίας εγεννήθηκε και το ‘χουνε καμάρι.

Πολύ ψηλά στον ουρανό λάμπουνε τα αστέρια, μα το δικό σου συνεχώς λάμπει στα δυο μου χέρια.

Νοικοκυραίοι και φρόνιμοι δε ζουν στο Ψηλορείτη, oι κουζουλοί την κάνανε αθάνατη την Κρήτη .

Στον κάμπο της Γεράπετρου ο έρωτας φωλιάζει μέσα στα θερμοκήπια τ’ αυγά ξεπουπουλιάζει .

Όποιος γυρεύει παντριγιά και θέλει πλούσια νύφη Και να χορτάσει έρωτα ας πάει στο Λασίθι .

Με ‘ένα μπιστόλι παίξε μου, μη λυπηθείς τις σφαίρες Έτσι κι αλλιώς χωρίς εσένα είναι νεκρές οι μέρες .

Ψηλά εις το Οροπέδιο όπου γυρνούνε οι μύλοι Έχει κοπέλες όμορφες με ζαχαρένια χείλη .

Μέρες που δέχεσαι ευχές, δέξου και μια από μένα Χρόνια πολλά , Χρόνια καλά, χρόνια ευτυχισμένα .