Μαντινάδες

Στα Λασιθιώτικα βουνά, εκειά σ’ ένα σπηλιάρι, ο Δίας εγεννήθηκε και το ‘χουνε καμάρι.

Πολύ ψηλά στον ουρανό λάμπουνε τα αστέρια, μα το δικό σου συνεχώς λάμπει στα δυο μου χέρια.

Νοικοκυραίοι και φρόνιμοι δε ζουν στο Ψηλορείτη, oι κουζουλοί την κάνανε αθάνατη την Κρήτη .

Στον κάμπο της Γεράπετρου ο έρωτας φωλιάζει μέσα στα θερμοκήπια τ’ αυγά ξεπουπουλιάζει .

Όποιος γυρεύει παντριγιά και θέλει πλούσια νύφη Και να χορτάσει έρωτα ας πάει στο Λασίθι .

Με ‘ένα μπιστόλι παίξε μου, μη λυπηθείς τις σφαίρες Έτσι κι αλλιώς χωρίς εσένα είναι νεκρές οι μέρες .

Ψηλά εις το Οροπέδιο όπου γυρνούνε οι μύλοι Έχει κοπέλες όμορφες με ζαχαρένια χείλη .

Μέρες που δέχεσαι ευχές, δέξου και μια από μένα Χρόνια πολλά , Χρόνια καλά, χρόνια ευτυχισμένα .

Όλη την ομορφιά της Γης η Κρήτη έχει πάρει, γι’ αυτό είναι και πιο όμορφο το κρητικό φεγγάρι!

Η Λεβεντιά ‘ναι ‘νας καρπός που σπάνια φυτρώνει, γιατί χρειάζεται νερό να τονε δυναμώνει!

Γιάντα Θε μου δεν ίκαμες μια Κρήτη παραπάνω στη μια να είμαι όντε θα ζω στην άλλη όντε ποθάνω.

Χίλιω λογιώ οι ομορφιές σε τούτω τον πλανήτη μα όλες μαζί δεν κάνουνε ένα ψιχάλι Κρήτη!

Η Κρήτη όπου βγάζει νερό βγάζει και παλικάρια, για να ξεπλένουν σαν βαφτούν με αίμα τα κοντάρια!

Ο Κρητικός στη ξενιτιά τίποτε δεν του λείπει, έχει καημό, έχει σεβντά που λείπει από την Κρήτη!

Την μάνα σου την μάγισσα με ρακή θα την ποτίσω να θέσει ν’ αποκοιμηθεί να μπω να σε φιλήσω.

Τση αίγας την προβατσουλιά από τον Ψηλορείτη, βαστώ στην τσέπη και γροικώ την ομορφιά σου Κρήτη!