Μαντινάδες

Όποιος τον ύπνο αγαπά και τη δροσοπεζούλα καλά να ζήσει δε μπορεί, στερεύγεται τα ούλα.

Ο Χάρος τα κληρονομά τα κάλλη και τα πλούτη πράμα δεν παίρνει ο άνθρωπος απ’ τη ζωή ετούτη.

Άμα πεθάνω βάλετε το κινητό στο μνήμα μα μην το βάλετε βαθιά για θα χαθεί το σήμα.

Η λάμψη του προσώπου σου με φως του ήλιου μοιάζει και δε κατέχω οντέ σε ιδώ ποιος που τσι δυο σας λιάζει.

Ο αετός είν’ πάντα αετός, αετός όπου και νάνε γιατί όλα αλλά τα πουλιά, ποκάτο του πετάνε.

Αν έλειπε ο έρωτας που ‘ναι γλυκός και πλάνος του κάτω κόσμου θα ‘μοιαζε κι ο ψεύτης ο απάνω.

Σαν τον κατάδικο φονιά η μοίρα μου με κρίνει , το ψεύτη κόσμο να χαρώ μια ώρα δε μ’ αφήνει.

Όμορφη είσαι κοπελιά, εν πάσει περιπτώσει να δούμε κι ο πατέρας σου ήντα λεφτά θα δώσει.

Ωσάν πλουτίσει ο άθρωπος θαμπώνεται το φώς του Και δε γνωρίζει το φτωχό, αν είναι κι αδελφός του.

Εσκέφτηκα να σ’ αρνηθώ και ν’ αγαπήσω άλλη . Μα δεν εδέχτηκε η καρδιά υπογραφή να βάλει.

Ο άντρας απου δε μεθεί και δε ξενοκοιμάται άμα γεράσει και κοντό ίντα θελα θυμάται.

Στα όνειρά μου σε θωρώ ξυπνώ κι είσαι μακριά μου και πώς θα βρω παρηγοριά να δίνω στην καρδιά μου .

Μπορεί να βρίσκομαι μακριά μα μόνο δε μ’ αφήνεις μικρή μου και στα όνειρα παρηγοριά μου δίνεις .

Στην ερημιά μου συντροφιά μου κάνεις στ’ όνειρό μου μα σα ξυπνήσω μοναχός ζω το μαρτύριό μου .

Κρήτη τα παλικάρια σου μην τ’ αλαργοξορίζεις η ξενιτιά τα χαίρεται μα εσύ τα λαχταρίζεις .

Κλαίω κρυφά γιατί κανείς δε θέλω να το μάθει πως εξανανεώσανε τα παιδικά μου πάθη .