Μαντινάδες

Παίρνω τη λύρα κι’ έρχομαι και με το πεντοζάλι θα λάμψει ο κόσμος γύρω μας απ’ ομορφιά και χάρη .

Ετσά μου πρέπει να περνώ, πάθη πολλά να πάθω γιατί αγάπησα κορμί, πριχού καρδιά να μάθω.

Πάντα θλιμένη χαραυγή για μένα ξημερώνει γιατί την ώρα που ξυπνώ κάθε χαρά τελειώνει.

Όποιος τον ύπνο αγαπά και τη δροσοπεζούλα καλά να ζήσει δε μπορεί, στερεύγεται τα ούλα.

Ο Χάρος τα κληρονομά τα κάλλη και τα πλούτη πράμα δεν παίρνει ο άνθρωπος απ’ τη ζωή ετούτη.

Εσκέφτηκα να σ’ αρνηθώ και ν’ αγαπήσω άλλη . Μα δεν εδέχτηκε η καρδιά υπογραφή να βάλει.

Ο άντρας απου δε μεθεί και δε ξενοκοιμάται άμα γεράσει και κοντό ίντα θελα θυμάται.

Αν έλειπε ο έρωτας που ‘ναι γλυκός και πλάνος του κάτω κόσμου θα ‘μοιαζε κι ο ψεύτης ο απάνω.

Σαν τον κατάδικο φονιά η μοίρα μου με κρίνει , το ψεύτη κόσμο να χαρώ μια ώρα δε μ’ αφήνει.

Όμορφη είσαι κοπελιά, εν πάσει περιπτώσει να δούμε κι ο πατέρας σου ήντα λεφτά θα δώσει.

Ωσάν πλουτίσει ο άθρωπος θαμπώνεται το φώς του Και δε γνωρίζει το φτωχό, αν είναι κι αδελφός του.

Αυτός που φεύγει απ’ τη ζωή πάει να ησυχάσει αλί σ’ αυτόν που έρχεται τι έχει να περάσει .

Να το θυμάσαι πάντοτε πως η ζωή είναι λίγη και δεν υπάρχει άνθρωπος να ‘ρθει και να μη φύγει .

Στα όνειρά μου σε θωρώ ξυπνώ κι είσαι μακριά μου και πώς θα βρω παρηγοριά να δίνω στην καρδιά μου .

Μπορεί να βρίσκομαι μακριά μα μόνο δε μ’ αφήνεις μικρή μου και στα όνειρα παρηγοριά μου δίνεις .

Στην ερημιά μου συντροφιά μου κάνεις στ’ όνειρό μου μα σα ξυπνήσω μοναχός ζω το μαρτύριό μου .