Μαντινάδες

Αφού στο γιο ντου ο θεός έδωκε τέτοιο δράμα γιάντα να λυπηθεί εμάς που δε μας έχει πράμα .

Δεν έχει ο χάρος συγγενείς και το ‘χει αποδειγμένο και το Χριστό θεού παιδί έχει στη γη βαλμένο .

Αν είναι και υπάρχει θεός και κάθεται σε θρόνο εγκληματεί που αδιαφορεί με το δικό μου πόνο .

Εγώ κερά μου υποχωρώ και στο θεό σ΄ αφήνω απου το νε λένε δίκαιο να τονε δω και εκείνο .

Μπορεί να κάνω πως γελώ μπορεί και να γλεντίζω μα εγώ κατέχω ηντα καημό και πόνο κουλαντρίζω .

Φτάνω στη πόρτα τσι χαράς και με γιαγερνη οπίσω φόβος γιατί σκέφτομαι πως θα την αντικρίσω .

Άνοιξε το παράθυρο το κρουσταλλένιο τζάμι αγάπης λόγια να σου πω έπειτα κλειστό πάλι .

Απομονή τσ’ απομονής, καρτέρει και καρτέρει , ετούτος ο ανήφορος , κατήφορο θα φέρει.

Ποιος άλλος πόνος την καρδιά μπορεί να σου μαράνει Ωσάν τσ’ αγάπης την πληγή κι όμως δε θες να γιάνει.

Ήσφαλα που σ’ αγάπησα τρέλλα ‘καμα μεγάλη , δεν κάτεχα η κουζουλή πως αγαπούσες άλλη.

Ωσάν το φουντοκάλαμο που το φυσά τ’ αγέρι Ετσά τρέμ’ η καρδούλα μου, μη δε σε κάμω ταίρι.

Πίνω και μέσα στο ποτό ψάχνω να βρω γαλήνη , μα ο πόνος της αγάπης σου ήσυχο δε μ’ αφήνει .

Τρέμω μη βρούνε οι μέλισσες το νέκταρ των χειλιών σου γιατί θ’ ασαφήσουν τσι ανθούς να παίρνουν το δικό σου .

Μάνα μου όταν με γέννησες γιάντα δε μου δεν το είπες , ο κόσμος έχει βάσανα και τις περίσσες λύπες .

Ψηλά ‘χεις τον εγωισμό κούκλα μου και θα σφάλεις σαν δεις εκείνον π’ αγαπάς, στο πλάι κάποιας άλλης .

Σ’ ορκίζομαι πως σ’ αγαπώ, στη μάνα που με γέννα Γι’ αυτό και σε παρακαλώ μη πέζεις μετα μένα.