Μαντινάδες

Το δύσκολο στον χωρισμό, δεν είναι να χωρίσεις, μα να μπορείς με τον καημό, του χωρισμού να ζήσεις.

Δεν θέλω παρά μια φορά, να’ ρχεσαι την ημέρα, να σε θωρώ να με θωρείς, να λέμε καλημέρα.

Τα μάτια είναι να κοιτούν, μα έχουν κι’ άλλη χρήση, μιλούν εκεί που δεν μπορεί, το στόμα να μιλήσει.

Χιόνι και γάργαρο νερό, που ‘ρχεται από τα όρη, στην κάψα του καλοκαιριού, ειν’ το φιλί σου κόρη.

Λέξη βαριά το σ’ αγαπώ και όποιος την πει να ξέρει, πως θα’ νε αιτία και αφορμή, για πάντα να υποφέρει.

Είσαι και τέλος και αρχή κι Ανατολή και Δύση. Είσαι και δρόμος και γκρεμός και πρόβλημα και λύση.

Όσο χτυπά η καρδιά λαγού, όταν τον κυνηγούνε, ετσά χτυπούνε οι καρδιές, εκείνων που αγαπούνε.

Ήρθες ωσάν την άνοιξη, μέσα στη χειμωνιά μου κι ανατολή μου έκανες, το ηλιοβασίλεμα μου.

Δεν εξανάδα εγώ ποτές, ποιο όμορφες βλεφαρίδες, οντό με πρωτοξάνοιξες, μου σκίρτησες ελπίδες.

Nα ‘μουν ανθόςστον κήπο σου και να κοπώ από σ’ ένα, για να με βρει και ο θάνατος, σε χέρια αγαπημένα.

Εγώ για την αγάπη σου, κάνω και χαρακίρι, γι΄ αυτό και συ κοπέλα μου, μην μου χαλάς χατίρι.

Τον ήλιο εποστράβωσε, των αματιών σου η λάμψη, σκέψου να πέσει σ’ άνθρωπο, πόσο θα τον εκάψει.

Όταν με αίμα της καρδιάς, αγάπη ζωγραφίσεις, είναι στον κόσμο αδύνατον, να την ξελησμονήσεις.

Αν αισθανθείς ένα άγγιγμα, που αληθινό σου μοιάζει, μη φοβηθείς η σκέψη μου, είναι που σ’ αγκαλιάζει.

Ήθελα μόνο μια φορά, ως πριν να σ’ ανταμώσω, αίμα στις φλέβες πως κυλά, μ’ ένα άγγιγμα να νιώσω.

Πάρε τη λέξη σ ‘αγαπώ κι’ ας μείνω με τον πόθο, φτάνει που ξέρω πως κρατάς, ότι για σένα νιώθω.