Μαντινάδες

Δεν εξανάδα εγώ ποτές, ποιο όμορφες βλεφαρίδες, οντό με πρωτοξάνοιξες, μου σκίρτησες ελπίδες.

Nα ‘μουν ανθόςστον κήπο σου και να κοπώ από σ’ ένα, για να με βρει και ο θάνατος, σε χέρια αγαπημένα.

Εγώ για την αγάπη σου, κάνω και χαρακίρι, γι΄ αυτό και συ κοπέλα μου, μην μου χαλάς χατίρι.

Τον ήλιο εποστράβωσε, των αματιών σου η λάμψη, σκέψου να πέσει σ’ άνθρωπο, πόσο θα τον εκάψει.

Όταν με αίμα της καρδιάς, αγάπη ζωγραφίσεις, είναι στον κόσμο αδύνατον, να την ξελησμονήσεις.

Βγάλε, μικρή μου, το γιασμά ν’ ακούσεις με τ’ αφθιά σου, για θα σου πω πεισματικά να κάψω την καρδιά σου.

Πείσματα και πεισματικά εμένα μη μου κάνεις, γιατ’ είμαι λεύτερο πουλί κι ογλήγορα με χάνεις.

Περνά σου και με τυραννάς, μα μου περνά και μένα να βάλω άλλη στην καρδιά και να σε βγάλω σένα..

Καιρό σου κάνει και λιχνάς κι έχεις χαρά μεγάλη, μα θα γυρίσει κι ο βορές και θα τα πούμε πάλι.

Ούλο τον κόσμο ’γύρεψαπερβόλι και περβόλι να βρω μια λεμονόβιτσα με το δικό σου μπόι.

Άχι και είντα θα γενώ με τη γειτόνισσά μου! Λούγεται και χτενίζεται κι έκαψε ντην καρδιά μου.

Σαράντα να τα μοιραστούν τα έμμορφά σου κάλλη ούλες θα γίνουν όμορφες κι όμορφη θα ’σαι πάλι.

Αμοναχή σου έβγαλες πως ήθελα σε κλέψω, για ιδες χαημός το γιασεμί και πού ’θελα ζηλέψω!

Να τα χαρώ τα μάθια σου τα μαύρα τα μεγάλα, απού σταλαματίζουνε το μέλι και το γάλα.

Όντε σ’ εγέννα η μάνα σου καλλιά ’τονε να κάμει ένα κατσούλι μαλλιαρό τσι μποντικούς να πιάνει!

Να τη χαρώ τη μέση σου, είντα λιανή λιανή ’ναι και για το σφιχταγκάλιασμα είντα παντιδιερή ’ναι!