Μαντινάδες

Πού ’σαι, πουλί μου των πουλιώ, κι απ’ ώρα ελόγιαζά το και το λιγνό σου το κορμί αποκαμάρωνά το.

Πέρασε ξαναπέρασε, σείσου και ξανασείσου, επέσανε οι λεμοναθοί απού ’χε ντο κορμί σου.

Ψηλό μελαχροινάκι μου, πού το ’βρες το μελάνι κι έβαψες τ’ αχειλάκι σου και θα με κουζουλάνει!

Είντα το θέλει η μάνα σου τη νύχτα το λυχνάρι απού ’χει μέσ’ στο σπίτι τζη τον ήλιο, το φεγγάρι.

Ήλιε μου και φεγγάρι μου, των αμαθιώ μου λάψη, όποιος για σένα πει κακό φωθιά να τόνε κάψει.

Ο ήλιος όντε μ-πρωτοβγεί κάνει σταυρό στη μέση. Τρεις αδερφίδες είσαστε κι η μεσακή μ’ αρέσει.

Ο ήλιος όντε μ-πρωτοβγεί ντρέπεται να προβάλει γιατί τονε θαμπώνουμε τα εδικά σου κάλλη.

Βγάλε, μικρή μου, το γιασμά ν’ ακούσεις με τ’ αφθιά σου, για θα σου πω πεισματικά να κάψω την καρδιά σου.

Πείσματα και πεισματικά εμένα μη μου κάνεις, γιατ’ είμαι λεύτερο πουλί κι ογλήγορα με χάνεις.

Περνά σου και με τυραννάς, μα μου περνά και μένα να βάλω άλλη στην καρδιά και να σε βγάλω σένα..

Τα κάλλη σου ’παινούσανε κι ήρθα να σε γνωρίσωκαι δε μου δίδει ο νους μου μπλιο να φύγω να σ’ αφήσω.

Αστροφεγγιά στον ουρανό, όμως εσύ κοιμάσαικαι τη φωθιά που μ’ άναψες κοντό τη συλλογάσαι;

Ξύπνησε, ρούσα και ξαθιά κι αθέ του μαλαμάτου,πού ’χω δυο λόγια να σου πω του παραπονεμάτου.

Ξύπνα κι εβγήκεν η πηλιά,ξύπνα και ξημερώνει,ξύπνα κι εφάγασί με μπλιο τα βάσανα κι οι πόνοι!

Ξύπνησε, αστέρι τ’ ουρανού, του ήλιου θυγατέρα,κι έβγα στο παραθύρι σου να γίνει η νύχτα μέρα.

Ξύπνησε, αστέρι τ’ ουρανού, τση νύχτας φωτεράδα,κι ο νέος απού σ’ αγαπά σου κάνει την καντάδα.