Παράδοση

Μεγαλώνει το γομάρι και κονταίνει το σαμάρι.

Μη θωρείς με πως κουτσαίνω, δες την ίσια μου τη μοίρα.

Μην τάξεις σ’ Άγιο κερί και σε παιδί κουλούρι.

Μήτ’ ο σκύλος τρώει τ’ άχυρο μήτε το γάιδαρο αφήνει.

Μικρό κώλο δεν έδειρες, μέγα μη φοβερίζεις.

Κρένω ‘γω τσαμπουνίζει κι’ άντρας μου.

Να ζήσει όποιος μ’ έβρισε, να σκάσει όποιος μου το ‘πε.

Να λιλί δος μου τσιτσί.

Να ‘ταν τα Φώτα βροχερά και η Λαμπρή βροχάτη.

Όμοιος ομοίω αεί πελάζει.

Υπάρχει η συνήθεια να δίδεται το όνομα του πάππου ή της γιαγιάς εις το βρέφος, αδιάφορα αν τούτος βρίσκεται εν ζωή. Αν τα βρέφη πεθάνουν τότε δίδουν σε αυτά ονόματα Μαρία, Παναγιώτα, Στυλιανός, Στυλιανή για να «στεργιώσουν», στερεώσουν.

Γυναίκα που παρακολούθησε κηδεία, δεν επιτρέπεται να πλησιάσει βρέφος, διότι τούτο «πατιέται» και ασθενεί

Δεν επιτρέπεται η λεχώνα να αγγίξει νεκρό, γιατί θα αρρωστήσει, ούτε να παρασκευάσει κόλλυβα μνημόσυνου

Γυναίκες, κατά την περίοδο της εμμήνου ροής, απαγορεύεται να επισκέπτονται τη λεχώνα

Θάνατο προμηνύει το κράξιμο κόρακα κατά την ώρα της ταφής.

Αν βρέχει κατά την ημέρα της κηδείας, αυτό φανερώνει ότι ο αποθανών ήταν καλός άνθρωπος.