Κράτος – Πολίτης

Ο τέλειος δημόσιος υπάλληλος είναι ο άνθρωπος που καταφέρνει να μην πάρει απόφαση και να μην είναι υπεύθυνος για τίποτα.

Κάθε επανάσταση εξατμίζεται και αφήνει πίσω της μόνο το κατακάθι μιας νέας γραφειοκρατίας.

Αν υπάρχει ένα πράγμα που ο δημόσιος υπάλληλος σιχαίνεται να κάνει, είναι κάτι για τους πολίτες που απαρτίζουν το δημόσιο.

Η γραφειοκρατία είναι ένας γιγάντιος μηχανισμός που χειρίζονται πυγμαίοι.

Μια κοινωνία δεν θα έπρεπε να κρίνεται από το πως φέρεται στους εξέχοντες πολίτες τnς , αλλά από το πως φέρεται στους εγκληματίες της.

Το να διατείνεσαι ότι ένας άνθρωπος πρέπει να αποκόπτεται εντελώς από την κοινωνία επειδή είναι απόλυτα κακός ισοδυναμεί με το να λες ότι η κοινωνία είναι απόλυτα καλή – και κανένας λογικός άνθρωπος δεν πιστεύει σήμερα κάτι τέτοιο.

Το Σύνταγμά μας δεν γράφτηκε στην άμμο, για να έρχεται και να το σβήνει κάθε κύμα νέων δικαστών με το φύσημα κάθε πολιτικού ανέμου.

Αν δεν κινητοποιηθούμε τώρα για να προστατεύσουμε την ιδιωτικότητά μας , μπορεί να γίνουμε όλοι θύματα της κλοπής προσωπικών δεδομένων.

Η ιδιωτικότητά μου , δεν είναι απλώς κάτι που δικαιούμαι , είναι προαπαιτούμενο.

Η κρυπτογράφηση είναι ένα ισχυρό αμυντικό όπλο για τους ελεύθερους ανθρώπους . Προσφέρει την τεχνική εγγύηση της ιδιωτικότητας , ανεξαρτήτως του ποιος κυβερνά ….Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο ισχυρό και λιγότερο επικίνδυνο εργαλείο για την ελευθερία.

Υπάρχει μια ιερή σφαίρα ιδιωτικότητας για κάθε άνθρωπο , όπου κάνει τις επιλογές και παίρνει τις αποφάσεις του. Μέσα σ΄αυτή τη σφαίρα ο νόμος δεν πρέπει να παρεμβαίνει.

Οι νομοταγείς πολίτες θεωρούν πολύτιμη την ιδιωτική τους ζωή. Οι τρομοκράτες έχουν ανάγκη να παραμένουν αόρατοι . Αυτά τα δύο δεν θα έπρεπε να συγχέονται.

Ποτέ δεν είχαμε απόλυτη ιδιωτικότητα στα αρχεία μας ή τις ηλεκτρονικές επικοινωνίες μας. Το κράτος πάντα μπορούσε να αποκτήσει πρόσβαση με εισαγγελικό ένταλμα.

Τα μεγάλα ιδανικά, όταν ανθίζουν και ζούνε στο σπίτι του καθενός, ο ποιητής τους χτίζει τα παλάτια τους. Τα μεγάλα εθνικά ιδανικά, όταν ξεπέφτουν και ο καθένας τα διώχνει από το σπίτι του, ο ποιητής τα παίρνει στο καλύβι του …

Άτοπο πράγμα είναι το να ξεχωρίζουμε μεν τις ήρες από το σιτάρι και κατά τον πόλεμο τους άχρηστους, στα πλαίσια δε του κράτους να μην κρατούμε μακριά απ’ την αρχή τους κακανθρώπους.

Ο διαρκής έλεγχος πληροφοριών για την απαλοιφή όσων δεν έχουν αξία έχει απαγορευτικά υψηλό κόστος. Αν θέλουμε να υπάρχει τάξη γύρω μας πρέπει να μάθουμε να ξεχνούμε.