Είπαν – Εγραψαν

Μια ζωή χωρίς αγάπη είναι σαν μια χρονιά χωρίς καλοκαίρι.

Ότι και να κάνουμε, το καλοκαίρι θα έχει τις μύγες του.

Η καλοκαιρινή νύχτα είναι σαν την τελειότητα της σκέψης.

Και τι είναι τόσο σπάνιο όσο μια μέρα του Ιουνίου; Είναι τότε που, αν έρθουν πότε, θα έρθουν τέλειες μέρες. Είναι τότε που ο Ουρανός συντονίζεται με τη Γη στην ίδια μελωδία.

Είναι πεποίθηση μου ότι το να σκοτώνεις υπό το μανδύα του πολέμου δεν είναι παρά μια πράξη δολοφονίας.

Ω αγαπητή μου, ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσες πολλές εξηγήσεις πρέπει να δώσει κάποιος σε έναν φόνο.

Ένας φόνος κάνει το κοκό, ένα εκατομμύριο φόνοι τον ήρωα.

Η δολοφονία είναι η ακραία μορφή λογοκρισίας.

Υπάρχουν τέσσερα είδη δολοφονίας : εγκληματική, συγχωρητέα, δικαιολογημένη και αξιέπαινη.

Να μετανιώνω γιατί; Εσείς μου έχετε κάνει ότι μπορεί να γίνει στον κόσμο. Δεν μου δίνει αυτό τα ίδια δικαιώματα;

Δεν πρέπει ποτέ να στήνεις έναν φόνο. Πρέπει να συμβαίνει απρόσμενα, όπως στη ζωή.

Η ίδια η έμφαση της εντολής “ου φονεύσεις” επιβεβαιώνει ότι καταγόμαστε από μια ατελείωτη αλυσίδα γενεών δολοφόνων, που η αγάπη για το φόνο κυλούσε στο αίμα τους, όπως ίσως και στο δικό μας.

Ο φόνος είναι πάντα μέγα λάθος. Δεν θα έπρεπε ποτέ να κάνουμε κάτι για το οποίο δεν μπορούμε να συζητήσουμε μετά το δείπνο.

Ο φόνος δεν είναι το έγκλημα των εγκληματιών, αλλά αυτό των νομοταγών πολιτών.

Η παραλία είχε πλήθος, άνθρωποι στριφογύριζαν σαν το ώριμο καλαμπόκι, βουτυρώνονταν…

Τίναξα από πάνω μου τον ιδρώτα και τον ήλιο. Κατάλαβα ότι είχα καταστρέψει την ισορροπία της ημέρας, τη μοναδική γαλήνη μιας παραλίας όπου είχα υπάρξει ευτυχισμένος.