Αινίγματα – Σπαζοκεφαλιές

Εκκλησίτσα θολωτή , ένας στύλος την κρατεί .

Ασπρο είναι το χωράφι και μελαχρινός ο σπόρος και μιλεί και και συντυχαίνει με εκείνον που τα σπέρνει .

Τέσσερα πάνω , τέσσερα κάτω , τέσσερα φεύγουν , τέσσερα μένουν .

Τα βουνά χιονίσανε , οι κάμποι εξασπρίσανε και τα δυο γινήκαν τρία .

Ααίματο κι ακόκαλο τη θάλασσα περνάει .

Δαχτυλίδι πύρινο , πύρινο , τριπύρινο , από γκρεμούς γκρεμίζεται κι όμως δε ραγίζεται.

Μακρύ μακρύ σαν άντερο και στρογγυλό σαν κόσκινο.

Ααίματος και άψυχος στον ουρανό ανεβαίνει .

Χρυσό καντήλι κρέμεται ψηλά απ’ τα ουράνια . Δίχως αλυσίδες κρέμεται , δίχως σκοινιά κρεμιέται , δίχως βοριά βορίζεται , δίχως αέρα σείεται , δίχως λαμπάδες και κεριά φέγγει τον κόσμο όλο , φέγγει και της μανίτσας μου στ’ αλώνι …

Πως λέγεται αυτός που είδε το λιοντάρι;

Στρογγυλό σαν αυγό μακρύ σαν δρόμο.

Πράσινο σπιτάκι, κόκκινα παραθυράκια, μέσα κατοικούνε μαύρα ανθρωπάκια.

Πολλά πολλά αδερφάκια, πιασμένα από τα χεράκια.

Πλατύ καπέλο εγώ φορώ. Πόδι μόνο ένα έχω. Την υγρασία αγαπώ.

Όταν του γελάς σου γελάει, όταν του μιλάς δε σου μιλάει.

Είναι τόσα δα μικρά, κι όμως χωρούν όλο τον κόσμο σε λίγα λεπτά!