Αινίγματα – Σπαζοκεφαλιές

Κι όμως αυτή την πετάμε για να πιάσουμε κάτι.

Όσο το τραβάς μικραίνει.

Βρόμικος είναι όταν είναι άσπρος. Καθαρός όταν είναι μαύρος.

Το βλέπουμε, όταν όμως πάμε κοντά του τότε δεν μπορούμε εμείς να δούμε.

Πέθαναν χωρίς ποτέ να γεννηθούν.

Όταν του γελάς, σου γελάει, όταν του μιλάς δε σου μιλάει.

Τα νιάτα μου είναι πράσινα, μαύρα τα γηρατειά μου, τροφή είναι τα δάκρυά μου.

Σαν τη θάλασσα αυτό απλώνεται. Φύλλα και καρποί του όλα τρώγονται.

Γύρω – γύρω έχει φτερά, δεν πετάει όμως.

Στην τρύπα μου μέσα μπαίνω, μα πάλι έξω μένω.

Είναι πουλί, αλλά χειμώνα – καλοκαίρι τρέμει από το κρύο.

Είναι δικό μου και ανήκει μόνο σε εμένα. Μα οι άλλοι όλοι το χρησιμοποιούν πιο πολύ από εμένα.

Τη βλέπεις και τρομάζεις, σου τη βάζω και φωνάζεις, όταν όμως γίνει θα έχεις ωφεληθεί.

Είναι νόμισμα και όμως σκουπίζει

Μ’ ένα άλφα στην αρχή γίνονται της μητέρας γιοί.

Το κρατάμε ίσως χρόνια μέσα μας, μόλις το λέμε όμως παύει να υπάρχει.