Ελληνικό Λεξικό

Αφεντάδικος : αυτός που αρμόζει σε αφέντη.

Αχείμαντος : αυτός που δεν ταράζεται από τρικυμία . Συνήθως μεταφορικά , αυτός που δεν έχει δοκιμαστεί από δυστυχίες .

Αφερέγγυος : αυτός που δεν εμπνέει εμπιστοσύνη , τον οποίο δεν μπορεί να να εμπιστευθεί .

Αχλύς : η ελαφρά ομίχλη .Μεταφορικά , η κατήφεια του προσώπου .

Αφερίμ : εύγε , μπράβο , καλώς ( τουρκ. aferim )

Αφευκτος : αυτόςε που δεν μπορεί να τον αποφύγει κανείς .

Αφήλιο : το σημείο της ελλειπτικής τροχιάς ενός πλανήτη ( ή κομήτη ) , το οποίο βρίσκεται στη μεγαλύτερη απόσταση από τον ήλιο .

Αφθορος : αυτός που δεν έχει φθαρεί , που είναι ηθικός αγνός και αμόλυντος .

Αφιλόκαλος : αυτός που δεν αγαπά το ωραίο , μη καλαίσθητος .

Αυτοφυής : αυτός που φυτρώνει από μόνος του χωρίς καλλιέργεια .

Αυτόχρημα : πραγματικά .

Αυχμηρός : αυτός που έχει μαραθεί , ξεραθεί εντελώς από παρατεινόμενη ανομβρία ή γενικότερη έλλειψη νερού .

Αυλώνας : η κοιλάδα που μοιάζει με αυλό .

Αφαλάτωση : η διαδικασία αφαιρέσεως του αλατιού κυρ. θαλασσινό νερό , ώστε να καταστεί πόσιμο.

Αύτανδρος : ( για καταποντισθέντα σκάφη ) με το σύνολο του πληρώματος ή των επιβατών .

Αφαρπάζω : αρπάζω με βίαιο και αιφνιδιαστικό τρόπο , αφαιρώντας τα περιθώρια οποιασδήποτε αντιδράσεως .