Να το κρεμάσεις σκουλαρίκι

Στη Βυζαντινή εποχή, σχολαί ονομάζονταν τα στρατιωτικά εκείνα τμήματα, που χρησίμευαν σαν ανακτορική φρουρά. Οι άνδρες της φρουράς αυτής λεγόντουσαν σχολάριοι. Στην αρχή σχολάριοι γινόντουσαν οι γιοι των πλούσιων και των ευγενών. Ο τελευταίοι μια και δεν εξελέγοντας πια με τα παλιά κριτήρια, δεν είχαν να επιδείξουν τίποτα άλλο παρά τα μεταξωτά τους φορέματα και τα χρυσά ενώτια, που οι άντρες στη βυζαντινή εποχή έβαζαν πολύ συχνά. Οι σχολάριοι, λοιπόν φορούσαν ενώτια σχολαρίκια, που είναι τα σημερινά σκουλαρίκια των γυναικών. Δηλαδή  έφυγε η λέξη ενώτιο κι έμεινε το σχολαρίκιον. Ωστόσο, όταν ανέβηκε στο θρόνο του Βυζαντίου Ο Μανουήλ Κομνηνός, απαγόρεψε στους αξιωματικούς του να φορούν σχολαρίκια κι αυτό για να ξεχωρίζουν από τους Βούλγαρους, που κρεμούσαν και αυτοί στα αφτιά τους μικρούς χαλκάδες. Μόνο όταν κανείς αξιωματικός αναλάμβανε να κάνει κατασκοπεία στα βουλγαρικά εδάφη, του επέτρεπαν να τα φοράει. Προτού, μάλιστα ξεκινήσει για την αποστολή του, του υπενθύμιζαν να μην ξεχάσει να τα φορέσει. Από το περισατικό λοιπόν αυτό βγήκε η φράση “Να το κρεμάσεις σκουλαρίκι”, που τη λέμε συνήθως, όταν συμβουλεύουμε κάποιον για το καλό του. Δηλαδή, να κρεμάσει τη συμβουλή μας σαν σκουλαρίκι, για να τη θυμάται.