Μαντινάδες

Στάλα τη στάλα το νερό γυρίζει κι αγαπά το το μάρμαρο τρυπά το ό,τι μισεί κανείς .

Για την παρέα του τηνέ την πολυπαινεμένη θα την ανοίξω την καρδιά αν είν’ και κλειδωμένη.

Δέκα καβροί χαλούσι μου δεσές και καταπότες και να τσι κάμω θέλ’ οφτούς μα δε γατέχω πότες .

Αν θα ρωτήσεις δυστυχήίντα χει κι όλο πίνειδακρύζει μα απάντησησε άνθρωπο δε δίνει .

Λάμψη του προσώπου σουτη σκοτεινιά μοιράζεικαι βρίχνει ο ήλιος περασιά κι όπου περάσεις λιάζει.

Για “πι “νομής του φίλου μου ήλθα να τραγουδήσωΝα πω τραγούδια όμορφα να τον ευχαριστήσω.

Πολλά παραπονέματα σου τάχω μηνυμέναΈλα να σμίξουμε τα δυο και να γεννούμε ένα

Μην απογοητεύεσαι ότι και να σου λάχεικι όταν σου τύχει το κακό, πάντα να δίνεις μάχη

Ήθελα να μαι αδέρφι σου μικιό να με μαλώνειςΓιατί είσαι ωραιότερος μωρό μου όταν θυμώνεις

Φεύγοντας ένα σ” αγαπώ με το αντίο επήρα μα οι λέξεις δεν γλυκαίνουνε του πόνου την αλμύρα

Πάλεψε δυνατά θεριά για να βγάλω πέραΣαν τον αετό απού πετά με κόντρα τον αέρα

O όρκος είναι αμάρτημα γι αυτό τον αποφεύγωστα δυο μου μάτια διάβασε τη λέξη σε λατρεύω.

Λιάζει και κάνω ανέφαλοποπάνω σου την σκέψηΤο φως του ήλιου να μη βρεί τρόπο να σε χαϊδέψει .

Σκόνη ν’ αγγίξει απάνω σουθεριό με κάνει η ζήλιασκέψου να πούνε σ’ αγαπώσ’ άλλον τα δυο σου χείλια

Μέσα στα φύλλα της καρδιάς χαράζω τ΄ονομα σου κι αυτή θ’ ανοίγει μονάχα στο βροντοχτύπημα σου

Σε πίστεψα σε αγάπησασε έκανα δικό μου μα πρόσεχε αγάπη μου μην σβήσεις το όνειρο μου