Μαντινάδες

Όποτα θέλω πέρδικα μπορώ να σε σκοτώσωμόνο σ’ αφήνω και πετάςίσως και σε μερώσω

Λεμονάκι μυρωδάτο κι από περιβόλι αφράτο μην παραμυρίζεις τόσο και με κάνεις και νυχτώσω.

Ένα σύννεφο περνά Κάτασπρο σαν το χιόνι, Κι ας είναι καλορίζικο Της νύφης το σεντόνι.

Δίχως γυναίκα και πιοτό, δίχως νερό και αέρα είντα τη θέλω τη ζωή, στον κόσμο νύχτα μέρα.

Αγαπημένο μου πουλί Και αλλέγρο μου γεράκι Η ξενιτιά σε χαίρεται Κι εγώ πίνω φαρμάκι.

Αυτόν το χρόνο ευτυχή εγώ τον προμαντεύω και μόνος σου θα το δεις πως δε θα χωρατεύω.

Αχ και νάμουν πετεινός να κράζω στην αυλή σου, να παίζω με τσι όρνιθες να λυώνει η απατή σου.

Μανιά με λένε Κωσταντή γεννήθηκα στα’Αλοίδες στο μέσα Μυλοπόταμο σ’ένα χωριό ιδεώδες.

Κανένας σαν τον Κρητικό δεν έχει τραγουδήσει τη γυναικεία ομορφιά σ’ολόκληρη τη φύση.

Αν ήτανε στο χέρι μου να φτιάξω τον πλανήτη θα τον μεταμόρφωνα σε μια μεγάλη Κρήτη.

Ούλα τα μακαρόνια που’ φαγα ούλα θα τα ενώσω να κάνω σιδηρόδρομο να’ ρθώ να σ’ ανταμώσω .

Είναι λουλούδια που περνούν στην μυρωδιά τον Κρίνο μα η ομορφιά του είναι αφορμή και προτιμούν εκείνο .

Στην γειτονιά που κάθεσαι είναι οι όμορφες κοντά σου μα συ ‘σαι το χρυσό δεντρί κι άλλες τα κλαδιά σου .

Στο ρίζωμα του χαρακιού κάνει ασκιανό να κάτσω να θέσω ν’ αποκοιμηθώ τσ’ αγάπης να ξεχάσω .

Μικρή μου η φιλενάδα σου είναι πρωτύτερη σου ζηλεύει κι αγαπά τόνε η τον ντελικανή σου .

Αρισμαροβιτσόβεργα και διαμαντένια πέτρα πως να ‘θελα ανταμώσουμε το μάτι μου εξεπέτα .