Μαντινάδες

Από τσ’ αγάπες τσ’ όμορφες, μια ζει στις χίλιες μόνο και τσ’ άλλες τσι δικάζει ο Θιός, να ζούνε με το πόνο

Στην αγκαλιά μου η θέση σου πάντα κενή θα μείνει όποτε νιώσεις μοναξιά να ‘ρθείς, να βρεις γαλήνη

Αγάπη, ελπίδα μου κρυφή, σεβντά μου, βάσανο μου με το δικό σου όνειρο θα ζήσω το καιρό μου

Αγάπη, πόθε μου, σεβντά, ελπίδα, όνειρο μου ψυχή, καρδιά μου, σκέψη μου και φως των αμαθιών μου

Αγάπη παθολογική τση ‘χω και με τρομάζει γι’αυτό ζηλεύω και μισώ, στο κόσμο ότι θαυμάζει

Ούτε σε μυθιστόρημα , αγάπη πιο μεγάλη  όπου και αν ψάξεις δεν θα βρεις σα τη δική μου άλλη

Η αγάπη δίνει την χαρά, με εκείνοι που αγαπούνε, δακρύζουν περισσότερες φορές, παρά απού γελούνε.

Γιάντα κερά μου σ’ αγαπώ, γιάντα σε θέλω τόσο, μη με ρωτάς για δεν μπορώ, απάντηση να δώσω.

Με την αγάπη σου μπορώ, στον ουρανό να φτάσω, γιατί μου δίνεις τα φτερά, που θέλω να πετάξω.

Η αγάπη σου είναι γολγοθάςμα θέλω το κεφάλινα γύρω οντέ ψυχομαχώ στην εδική σου αγκάλη.

Η αγάπη σου είναι γολγοθάς, Μα δεν αλλάζω δρόμο Για να αποδείξω πως μπορώ να ζω μέσα στον πόνο.

Η αγάπη σου είναι γολγοθάς, σταυρός ο έρωτας σουμα ας βγω να πω τετέλεσθαι, μέσα στην αγκαλιά σου.

Άμα ναι η αγάπη δυνατή, δε σβήνει με το χρόνο, γιατί ριζώνει στο καημό και τρέφεται στον πόνο.

Η αγάπη δίνει τη χαρά, χαρά κι αγάπη είναι ένα δώρα ακριβά που στ’ ευτυχείς, τα’ χει ο θεός δοσμένα.

Για μιαν αγάπη έχει γενεί, κόλαση η ζωή μου, τρώει και λιώνει αζωντανό, ο πόνος το κορμί μου.

Ήλπιζα κι ήλπαθα όνειρα, μα εδά το μετανιώνω, γιατί από την αγάπη τζη, δεν πήρα παρά πόνο.