Μαντινάδες

Τση αίγας την προβατσουλιά από τον Ψηλορείτη, βαστώ στην τσέπη και γροικώ την ομορφιά σου Κρήτη!

Θυμάσαι όταν σε φίλησα στη λεμονιά από κάτω θαρρώ πως μου ‘πεσε φιλί και σκύβω να το πιάσω.

Απ΄ όλα τα κινούμενα, η γλώσσα έχει την χάρη μα πρέπει ο νους να της βαστά, γερά το χαλινάρι.

Να’μουνα ίντα να’μουνα πηρούνι του σπιτιού σου να τρως μ’αυτό να γεύομαι τη γλύκα του φιλιού σου.

Τσι θάλασσας τα κύματα πατώ και δε βουλούνε σα θέλω ‘γω να σ’ αγαπώ κανένα δε φοβούμαι.

Μόντεμ θα βάλω στο χωριό κομπιούτερ στο μιτάτο στο internet θα το πουλώ το γάλα των προβάτω .

Από ‘παέ θα σηκωθώ να πάω στο Καστέλι, να πίνω μαρουβά κρασί να γίνομαι κοπέλι.

Στ’ ς αγάπης την βαθιά πληγή, βούτηξα το φεγγάρι και ζήλεψε η ανατολή, το χρώμα πού ‘χε πάρει.

Απάνω στο λιανοχοχλιό θα χτίσω τον οντά μου, να βάλω τη γυναίκα μου και τα πεθερικά μου.

Τα Κρητικά τα χώματα όπου και να τα σκάψεις, αίμα παλληκαριών θα βρεις κόκκαλα θα ξεθάψεις.

Όσο να ζήσεις μια αυγή , κι΄ όση ζωή σου φτάνει , ρόδο π΄ ανθεί πολύ καιρό, την μυρωδιά την χάνει.

Απού κατέχει να μιλεί με σύνεση και τρόπο, κάνει να κλαίσι να γελούν, τα μάτια των ανθρώπων.

Θα πάρω υπολογιστή, μικιό μου στο μιτάτο να δίνω με το internet, το γάλα των προβάτω.

Άμα πεθάνω βάλετε το κινητό στο μνήμα μα μην το βάλετε βαθιά για θα χαθεί το σήμα.

Η λάμψη του προσώπου σου με φως του ήλιου μοιάζει και δε κατέχω οντέ σε ιδώ ποιος που τσι δυο σας λιάζει.

Ο αετός είν’ πάντα αετός, αετός όπου και νάνε γιατί όλα αλλά τα πουλιά, ποκάτο του πετάνε.