Μαντινάδες

Άμα πεθάνω βάλετε το κινητό στο μνήμα μα μην το βάλετε βαθιά για θα χαθεί το σήμα.

Η λάμψη του προσώπου σου με φως του ήλιου μοιάζει και δε κατέχω οντέ σε ιδώ ποιος που τσι δυο σας λιάζει.

Ο αετός είν’ πάντα αετός, αετός όπου και νάνε γιατί όλα αλλά τα πουλιά, ποκάτο του πετάνε.

Στέκω και συλλογίζομαι με συλλογή μεγάλη πως είν’ η θάλασσα αρμυρή κ΄ ανάλατο το ψάρι.

Για κάποιαν που σε πλήγωσε μη σκύβεις το κεφάλι βάλε πυξίδα την καρδιά και βρες αγάπη άλλη .

Ωσάν πλουτίσει ο άθρωπος θαμπώνεται το φώς του Και δε γνωρίζει το φτωχό, αν είναι κι αδελφός του.

Εσκέφτηκα να σ’ αρνηθώ και ν’ αγαπήσω άλλη . Μα δεν εδέχτηκε η καρδιά υπογραφή να βάλει.

Ο άντρας απου δε μεθεί και δε ξενοκοιμάται άμα γεράσει και κοντό ίντα θελα θυμάται.

Αν έλειπε ο έρωτας που ‘ναι γλυκός και πλάνος του κάτω κόσμου θα ‘μοιαζε κι ο ψεύτης ο απάνω.

Σαν τον κατάδικο φονιά η μοίρα μου με κρίνει , το ψεύτη κόσμο να χαρώ μια ώρα δε μ’ αφήνει.

Όμορφη είσαι κοπελιά, εν πάσει περιπτώσει να δούμε κι ο πατέρας σου ήντα λεφτά θα δώσει.

Κλαίω κρυφά γιατί κανείς δε θέλω να το μάθει πως εξανανεώσανε τα παιδικά μου πάθη .

Ξεράθηκε ο βασιλικός που είχαμε ομάδι γιατί δεν τον επότιζες κάθε πρωί και βράδυ .

Πλατύφυλλε βασιλικέ με τα 40 φύλλα όλοι σε τριγυρίσανε μα εγώ πάλι σε πήρα .

Πόσα παράξενα θωρρεί ο ήλιος την ημέρα και το φεγγάρι την αυγή κι ο λύχνος από σπέρας .

Θα σου χαρίσω την καρδιά για να ‘χεις δυο μικρή μου όταν θα στεναχωρηθείς να κλαις με τη δική μου.