Μαντινάδες

Το χείλι σου το κόκκινο ήθελα να φιλήσω μα κείνο στάζει το κρασί φοβούμαι μη μεθύσω .

Όντε θωρώ σε κοπελιά τα λογικά μου χάνω και δεν επέρασε στιγμή να μην αναστενάζω .

Η νύχτα είναι βάσανο για ΄κείνους π’ αγαπούνε θεέ μου και πως την επαιρνούν χωρίς να κοιμηθούνε .

Όταν πεθάνει ο άνθρωπος δεν πρέπει να τον κλαίτε να τονε κλαίτε μια φορά την ώρα που γεννιέται .

Η νύχτα με παρηγορεί που θέτω και κοιμούμαι γιατί τη μέρα δε μπορώ γιατί σ’ ανιστορούμαι .

Δεν πρέπει άνθρωπε ποτέ να ‘χεις κακία τόση γιατί δεν ξέρεις αύριο τι θα σου ξημερώσει .

Μια χάρη μόνο σου ζητώ κια θέλεις να την κάμεις να έχομ’ ένα όνομα με κείνη που θα πάρεις .

Εχάρισα σου την καρδιά μα δεν τη θέλω πίσω θα προσπαθήσω τη ζωή χωρίς καρδιά να ζήσω .

Αύριο θα μισέψω εγώ κι έβγα κι εσύ στο δώμα και πες μου άμε στο καλό με το γλυκύ σου στόμα .

Τσ’ απόκριες χορεύουμε πίνουμε, τραγουδούμε βαστούμε μέχρι το πρωί δίχως να κοιμηθούμε .

Αυτός που φεύγει απ’ τη ζωή πάει να ησυχάσει αλί σ’ αυτόν που έρχεται τι έχει να περάσει .

Να το θυμάσαι πάντοτε πως η ζωή είναι λίγη και δεν υπάρχει άνθρωπος να ‘ρθει και να μη φύγει .

Στα όνειρά μου σε θωρώ ξυπνώ κι είσαι μακριά μου και πώς θα βρω παρηγοριά να δίνω στην καρδιά μου .

Μπορεί να βρίσκομαι μακριά μα μόνο δε μ’ αφήνεις μικρή μου και στα όνειρα παρηγοριά μου δίνεις .

Στην ερημιά μου συντροφιά μου κάνεις στ’ όνειρό μου μα σα ξυπνήσω μοναχός ζω το μαρτύριό μου .

Κρήτη τα παλικάρια σου μην τ’ αλαργοξορίζεις η ξενιτιά τα χαίρεται μα εσύ τα λαχταρίζεις .