Μαντινάδες

Αυτός που φεύγει απ’ τη ζωή πάει να ησυχάσει αλί σ’ αυτόν που έρχεται τι έχει να περάσει .

Να το θυμάσαι πάντοτε πως η ζωή είναι λίγη και δεν υπάρχει άνθρωπος να ‘ρθει και να μη φύγει .

Στα όνειρά μου σε θωρώ ξυπνώ κι είσαι μακριά μου και πώς θα βρω παρηγοριά να δίνω στην καρδιά μου .

Μπορεί να βρίσκομαι μακριά μα μόνο δε μ’ αφήνεις μικρή μου και στα όνειρα παρηγοριά μου δίνεις .

Στην ερημιά μου συντροφιά μου κάνεις στ’ όνειρό μου μα σα ξυπνήσω μοναχός ζω το μαρτύριό μου .

Κρήτη τα παλικάρια σου μην τ’ αλαργοξορίζεις η ξενιτιά τα χαίρεται μα εσύ τα λαχταρίζεις .

Κλαίω κρυφά γιατί κανείς δε θέλω να το μάθει πως εξανανεώσανε τα παιδικά μου πάθη .

Ξεράθηκε ο βασιλικός που είχαμε ομάδι γιατί δεν τον επότιζες κάθε πρωί και βράδυ .

Πλατύφυλλε βασιλικέ με τα 40 φύλλα όλοι σε τριγυρίσανε μα εγώ πάλι σε πήρα .

Πόσα παράξενα θωρρεί ο ήλιος την ημέρα και το φεγγάρι την αυγή κι ο λύχνος από σπέρας .

Θα σου χαρίσω την καρδιά για να ‘χεις δυο μικρή μου όταν θα στεναχωρηθείς να κλαις με τη δική μου.

Το χείλι σου το κόκκινο ήθελα να φιλήσω μα κείνο στάζει το κρασί φοβούμαι μη μεθύσω .

Όντε θωρώ σε κοπελιά τα λογικά μου χάνω και δεν επέρασε στιγμή να μην αναστενάζω .

Η νύχτα είναι βάσανο για ΄κείνους π’ αγαπούνε θεέ μου και πως την επαιρνούν χωρίς να κοιμηθούνε .

Όταν πεθάνει ο άνθρωπος δεν πρέπει να τον κλαίτε να τονε κλαίτε μια φορά την ώρα που γεννιέται .

Η νύχτα με παρηγορεί που θέτω και κοιμούμαι γιατί τη μέρα δε μπορώ γιατί σ’ ανιστορούμαι .