Μαντινάδες

Σ’ ορκίζομαι πως σ’ αγαπώ, στη μάνα που με γέννα Γι’ αυτό και σε παρακαλώ μη πέζεις μετα μένα.

Χαρές από την πόρτα μου πολλές περνοόν την ώρα , μα δέν εστάθηκε ποτέ μιά να μου δώσει γνώρα.

Μην αποθάνεις μη διαβείς για δε μπορώ να κλαίω, φίλο δεν έχω μπιστικό, τον πόνο μου να λέω.

Μια πέρδικα σε ένα κλουβί >br>θωρώ και τη λυπούμε , και να τσι ‘νοίξω δεν μπορώ κι όλο στεναχωρούμε .

Μοίρα δε σε φοβούμαι μπλιό

Η σκέψη πάντα όπου σταθώ μου φέρνει την σκιά σου , και ζω μ’ αυτή σαν δε μπορώ αλλιώς να ‘ρθω κοντά σου .

Για πέ μου ήντα σου ‘κανα κι όλο με βασανίζεις , και όσα χτίζω ολημερίς τη νύχτα τα γκρεμίζεις.

Οσ’ αγαπώ δε σ’ αγαπά η μάνα που σε γέννα , γιατί έχει κι άλλλα ν’ αγαπά μα εγώ έχω μόνο εσένα .

Ο χάρος θέλει σκότωμα και η κεφαλή του κόμμα (κόψιμο) , γιατί διαλέγει τσι καλούς και βάνει τσι στο χώμα.

Οντέ θα ιδώ μαύρο πουλί ποτέ δε το σκοτώνω , γιατί κι αυτό για να φορεί μαύρα θα νέχει πόνο.

Ολοι δοξεύουν μ’ άρματα , όλοι με τα δοξάρια και συ εκ το παραθύρι σου δοξεύεις με τα μάτια .

Κι ας τάξω ο κακορίζικος πας δε σ’ είδα ποτέ μου μα ένα κερί αφτούμενο εκράτουν κι ήσβησέ μου .

Ανθρωπος δίχως γράμματα και μόνο με τον τρόπο κάνει και κλαίνε και γελούν τα μάθια των ανθρώπων .

Γύρισε τώρα αγάπη μου ξανά στο σπιτικό μας όπως παλιά να ζήσουμε στο ονειρο το δικό μας .

Να ‘χα το σύννεφ’ άλογο και τα’ άστρι χαλινάρι το φεγγαράκι της αυγής να ‘ρχόμουν κάθε βράδυ .

Δεν είναι αηδόνι κρητικό , που παίρνει τη λαλιά του σε ψηλούς βράχους κι άγριους , οπού ‘χει τη φωλιά του .