Μαντινάδες

Οσ’ αγαπώ δε σ’ αγαπά η μάνα που σε γέννα , γιατί έχει κι άλλλα ν’ αγαπά μα εγώ έχω μόνο εσένα .

Ο χάρος θέλει σκότωμα και η κεφαλή του κόμμα (κόψιμο) , γιατί διαλέγει τσι καλούς και βάνει τσι στο χώμα.

Οντέ θα ιδώ μαύρο πουλί ποτέ δε το σκοτώνω , γιατί κι αυτό για να φορεί μαύρα θα νέχει πόνο.

Μ’ έκανες και σ’ αγάπησα και τώρα μ’ άπαρνιέσαι , εσύ δεν είσαι Χριστιανή, Θεό δε συλλογιέσαι .

Άνοιξε το παράθυρο το κρουσταλλένιο τζάμι αγάπης λόγια να σου πω έπειτα κλειστό πάλι .

Απομονή τσ’ απομονής, καρτέρει και καρτέρει , ετούτος ο ανήφορος , κατήφορο θα φέρει.

Ποιος άλλος πόνος την καρδιά μπορεί να σου μαράνει Ωσάν τσ’ αγάπης την πληγή κι όμως δε θες να γιάνει.

Ήσφαλα που σ’ αγάπησα τρέλλα ‘καμα μεγάλη , δεν κάτεχα η κουζουλή πως αγαπούσες άλλη.

Ωσάν το φουντοκάλαμο που το φυσά τ’ αγέρι Ετσά τρέμ’ η καρδούλα μου, μη δε σε κάμω ταίρι.

Πίνω και μέσα στο ποτό ψάχνω να βρω γαλήνη , μα ο πόνος της αγάπης σου ήσυχο δε μ’ αφήνει .

Η μάνα σου στον ύπνο της σ’ ονειροφαντασιά της είδε να γεννηθεί δαυλός να κάψει την καρδιά της .

Μην αγαπήσεις άνθρωπον δίχως να σ’ αγαπήσει κι αν δεν ιδείς τα μάτια του να τρέχουν σαν τη βρύση .

Το άδικο εγεννήθηκε πριχού να γεννηθούμε Κι όπου κι αν πάμε, σύντεκνε, ομπρός μας θα το βρούμε.

Των αντρειωμένων τα’ άρματα δεν πρέπει να πουλιούνται μα πρέπει να γυαλίζονται στον τοίχο να κρεμούνται . 

Η αγάπη θέλει φρόνησιν , θέλει ταπεινοσύνην θέλει λαγού περπατησιάν , αετού γρηγοροσύνην .

Αμοναχός ο άθρωπος ατός του κι απατός του Ότι του κάνει η κεφαλή δεν του το κάνει ο οχτρός του.