Μαντινάδες

Απομονή τσ’ απομονής, καρτέρει και καρτέρει , ετούτος ο ανήφορος , κατήφορο θα φέρει.

Ποιος άλλος πόνος την καρδιά μπορεί να σου μαράνει Ωσάν τσ’ αγάπης την πληγή κι όμως δε θες να γιάνει.

Ήσφαλα που σ’ αγάπησα τρέλλα ‘καμα μεγάλη , δεν κάτεχα η κουζουλή πως αγαπούσες άλλη.

Ωσάν το φουντοκάλαμο που το φυσά τ’ αγέρι Ετσά τρέμ’ η καρδούλα μου, μη δε σε κάμω ταίρι.

Πίνω και μέσα στο ποτό ψάχνω να βρω γαλήνη , μα ο πόνος της αγάπης σου ήσυχο δε μ’ αφήνει .

Τρέμω μη βρούνε οι μέλισσες το νέκταρ των χειλιών σου γιατί θ’ ασαφήσουν τσι ανθούς να παίρνουν το δικό σου .

Μάνα μου όταν με γέννησες γιάντα δε μου δεν το είπες , ο κόσμος έχει βάσανα και τις περίσσες λύπες .

Ψηλά ‘χεις τον εγωισμό κούκλα μου και θα σφάλεις σαν δεις εκείνον π’ αγαπάς, στο πλάι κάποιας άλλης .

Σ’ ορκίζομαι πως σ’ αγαπώ, στη μάνα που με γέννα Γι’ αυτό και σε παρακαλώ μη πέζεις μετα μένα.

Χαρές από την πόρτα μου πολλές περνοόν την ώρα , μα δέν εστάθηκε ποτέ μιά να μου δώσει γνώρα.

Οντε σειστούν και λυγιστούν και πιάσουν τα δοξάρια η γης κι ο κόσμος τρέμει τσι και του γιαλού τα ψάρια .

Δεν έτυχε ποτέ να δεις πως πολεμούν τα μάτια δίχως μαχαίρια και σπαθιά να γίνονται κομμάτια .

Μπορεί να πέσει ο ουρανός μπορεί ν αλλάξει χρώμα μα δεν μπορεί να σ αρνηθώ μέχρι να μπω στο χώμα .

Μιαν ταχινή σηκώνομαι να πάω για κυνήγι εις την μαδάρα ήφταξα όνταν η γης ανοίγει .  

Μπεραμπελιώτικο νερό και νάχα ένα φλυτσάνι να βρέξω την καρδούλα μου από πονεί να γιάνει .

Να χε πουλιέται ο ερωτάς θα σου δινα έναν τόνο να σου μαράνω την καρδιά να νιώσεις λίγο πόνο .