Μαντινάδες

Τον ήλιο εποστράβωσε, των αματιών σου η λάμψη, σκέψου να πέσει σ’ άνθρωπο, πόσο θα τον εκάψει.

Όταν με αίμα της καρδιάς, αγάπη ζωγραφίσεις, είναι στον κόσμο αδύνατον, να την ξελησμονήσεις.

Αν αισθανθείς ένα άγγιγμα, που αληθινό σου μοιάζει, μη φοβηθείς η σκέψη μου, είναι που σ’ αγκαλιάζει.

Ήθελα μόνο μια φορά, ως πριν να σ’ ανταμώσω, αίμα στις φλέβες πως κυλά, μ’ ένα άγγιγμα να νιώσω.

Πάρε τη λέξη σ ‘αγαπώ κι’ ας μείνω με τον πόθο, φτάνει που ξέρω πως κρατάς, ότι για σένα νιώθω.

Στην αγκαλιά σου γνώρισα, ήντα θα πει αγάπη, μα είδα και στα μάτια μου, το πιο μεγάλο δάκρυ.

Αν δεις ποτέ στον ύπνο σου, λουλούδια σκορπισμένα, είναι αγάπης όνειρα, που είναι πια χαμένα.

Αν δεις ποτέ στον ύπνο σου, λουλούδια ανθισμένα, είναι η αγάπη μιας καρδιάς, που ζει μόνο για σένα.

Τα μάτια σου αλλάζουνε, της φύσης τον κανόνα, και φέρνουνε την άνοιξη, στη μέση του χειμώνα.

Μη μου μιλάτε αφήστε με, όχι για να ξεχάσω, μα να μπορέσω με το νου, ότι αγαπώ να φτάσω.

Το δύσκολο στον χωρισμό, δεν είναι να χωρίσεις, μα να μπορείς με τον καημό, του χωρισμού να ζήσεις.

Δεν θέλω παρά μια φορά, να’ ρχεσαι την ημέρα, να σε θωρώ να με θωρείς, να λέμε καλημέρα.

Τα μάτια είναι να κοιτούν, μα έχουν κι’ άλλη χρήση, μιλούν εκεί που δεν μπορεί, το στόμα να μιλήσει.

Χιόνι και γάργαρο νερό, που ‘ρχεται από τα όρη, στην κάψα του καλοκαιριού, ειν’ το φιλί σου κόρη.

Λέξη βαριά το σ’ αγαπώ και όποιος την πει να ξέρει, πως θα’ νε αιτία και αφορμή, για πάντα να υποφέρει.

Είσαι και τέλος και αρχή κι Ανατολή και Δύση. Είσαι και δρόμος και γκρεμός και πρόβλημα και λύση.