Μαντινάδες

Οντε σειστούν και λυγιστούν και πιάσουν τα δοξάρια η γης κι ο κόσμος τρέμει τσι και του γιαλού τα ψάρια .

Δεν έτυχε ποτέ να δεις πως πολεμούν τα μάτια δίχως μαχαίρια και σπαθιά να γίνονται κομμάτια .

Μπορεί να πέσει ο ουρανός μπορεί ν αλλάξει χρώμα μα δεν μπορεί να σ αρνηθώ μέχρι να μπω στο χώμα .

Μιαν ταχινή σηκώνομαι να πάω για κυνήγι εις την μαδάρα ήφταξα όνταν η γης ανοίγει .  

Μπεραμπελιώτικο νερό και νάχα ένα φλυτσάνι να βρέξω την καρδούλα μου από πονεί να γιάνει .

Να χε πουλιέται ο ερωτάς θα σου δινα έναν τόνο να σου μαράνω την καρδιά να νιώσεις λίγο πόνο .

Α βουληθείς να μ’ αρνηθείς και να μ’ λησμονήσεις εις την Τουρκιά , στα σίδερα πολλά ν’ αγανακτήσεις .

Επήρα τα σκουντάκια μου και τα λαγωνικά μου κι ούλο τον κόσμο γύρεψα να βρω την πέρδικά μου .

Ο ήλιος έριξε φωθιά να κάψει το κορμί σου κι αυτή στεφάνι εγίνηκε χρυσό στην κεφαλή σου .

Καινούργια αγάπη και παλιά μεσ στην καρδιά μαλώνουν ποια θα νικήσει θα φανεί στην πάρωδο του χρόνου .

Σε τούρκικα σπαθιά βρεθείς , σε κατελάνου χέρια τα κριάτα σου να κόφτουσι με δίστομα μαχαίρια .

Μια λυγερή βαραρρωστά για ‘νος αγούρου αγάπη για ‘νους αγούρου και ξανθού έχει περίσσα πάθη .

Αν έχω την απομονή και να μηδέν οκνέψω θάρθει και μένα η αράδα μου και τότε θα ψαρέψω .

Σαν εκκλησιά στην ερημιά που δεν τη λειτουργούνε μοιάζει εκείνος π’αγαπά και δεν τον αγαπούνε.

Αράπηδες να σ’ εύρουσι και Μώροι να σε σώσουν και εις όχλον σαρακήνικον τρεις μαχαιριές σου δώσουν .

Δε μου ‘πε να τραγουδώ μουδέ κρασί να πίνω μόνο σε σπήλιο σκοτεινό τα δάκρυα να χύνω .