Παράδοση

Μπογιατζής: οι μπογιατζήδες έβαφαν βαμβακερά και μάλλινα νήματα, πατητές και πατανιές, χηράμια και άλλα. Χρησιμοποιούσαν κυρίως φυτικά χρώματα αλά και του εμπορίου. Ειδικά για το κόκκινο χρησιμοποιούσαν ριζάρι και για σταθερότατη βαφή βελανιδόκουπες.

Ο ιστός της αράχνης στις γωνίες του σπιτιού, λένε είναι καλή τύχη.

Ούλο τον κόσμο ’γύρεψαπερβόλι και περβόλι να βρω μια λεμονόβιτσα με το δικό σου μπόι.

Άχι και είντα θα γενώ με τη γειτόνισσά μου! Λούγεται και χτενίζεται κι έκαψε ντην καρδιά μου.

Νεροφόρος: Ο νεροφόρος (υδρονομέας) αναλάμβανε καθήκοντα από τις αρχές Μαΐου και παρατείνει το έργο του έως τα τέλη Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο, ανάλογα πάντοτε με τις τοπικές καιρικέςσυνθήκες. Κύριο έργο του ήταν ο καθαρισμός των οχετών που οδηγούν τα πηγαία νερά …

Είναι γρουσουζιά να αφήνεις τα μαχαιροπίρουνά σου, πάνω στο πιάτο σου σε θέση σταυρού.

Πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος.

Παπά παιδί διαβόλου εγγόνι.

Παπάς στην πόλη, η παπαδιά μολογάει.

Πέτρα που κυλά μούχλα ποτέ δε πιάνει.

Πιες μόνο νερό, να’ χεις κεφάλι καθαρό.

Το πολύ το κυρ’ ελέησον το βαριέται κι ο παπάς.

Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη.

Φρου φρου και τ’ αμπέλι ξέφραγο.

Φωνάζει ο κλέφτης να φοβηθεί ο νοικοκύρης.

Όσα ξέρει ο νοικοκύρης δε τα ξέρει ο κόσμος όλος.