Παράδοση

«Ο κουτσός με το `να πόδι δίνει μια και πάει στην Πόλη». Η φράση λέγεται για άτομα που αν και θεωρούνται περιορισμένων ικανοτήτων, συχνά επιτυγχάνουν σπουδαία πράγματα

Η λέξη γελάω (-ώ) σε μας σημαίνει ότι και στους αρχαίους, δηλαδή «μειδιώ». εν τούτοις, στη συνέχεια το ρήμα αυτό σημαίνει και απατώ. Αυτός, δηλαδή, που απατά, ευχαριστημένος από την πράξη του, που τη θεωρεί κατόρθωμα, γελάει, αντίληψη που θα …

Φεύγοντας ο Οδυσσέας, για να πάει να πολεμήσει με τους άλλους Έλληνες στην Τροία, εμπιστεύτηκε το σπίτι του στην Ιθάκη, στο συμπατριώτη του Μέντορα. Πολλές φορές, μάλιστα, η Αθηνά έπαιρνε τη μορφή του, καθώς λχ όταν συνόδεψε τον Τηλέμαχο στο …

Η λέξη χαρακτηρίζει γυναίκα σκληρή, αδίστακτη, φιλήδονη, φιλόδοξη, εγκληματική. Έτσι, ακριβώς ήταν η αυτοκράτειρα Μεσσαλίνα, γυναίκα του Καλιγούλα και μετά του Κλαύδιου.

Παλαιότερα, όταν τα παιδιά μάθαιναν υποκοριστικά, ο δάσκαλος τους έλεγε ότι η αρχική τους κατάληξη ήταν σε -ιο και ότι στα μεσαιωνικά χρόνια ήταν σε –ιον και –ιν, για να καταλήξει στο τέλος το απλό –ι . Π.χ. παιδίον, παιδίν, …

Ο καθένας με τα ήθη του δημιουργεί την τύχη του.

Όταν τινάζουμε το τραπεζομάντιλο μετά από γεύμα έξω την νύχτα, θεωρείται ότι ταΐζουμε τα πνεύματα κι έτσι δεν υπάρχει φόβος να αγριέψουν μαζί μας.

Κάλλιο αρρώστια στο σώμα, παρά αμάθεια στην ψυχή.

Όταν αφήνεις τις ντουλάπες ανοιχτές, λέγεται ότι ευνοείς τις κακές γλώσσες.

Άναβε το λυχνάρι σου, προτού σε βρει η νύχτα.

Οι παλιοί πάντα σφάζανε έναν κόκορα και τον θάβανε στα θεμέλια του σπιτιού όταν χτιζότανε, για να στεριώσει το σπίτι.

Τα λίγα λόγια είναι ζάχαρη και τα μηδέ καθόλου μέλι.

Καλαθοποιός: Σε περιοχές που αφθονούσαν οι λυγαριές, οι μυρτιές, οι σφάκες (πικροδάφνες) και τα καλάμια, ευδοκίμησε και το επάγγελμα του καλαθοποιού. Από τις μυρτιές και κυρίως από τις λυγαριές οι καλαθοποιοί αποσπούσαν μακριές βίτσες με το τσερτσέτο (ειδικό μαχαίρι) και …

Διώχνεις την τύχη σου όταν κρατάς με τα χέρια σου το πρόσωπό σου, όταν κάθεσαι σε τραπέζι.

Ο τόπος είναι απλόχωρος κι ο λωλός στενόχωρος.

Καφεπαντοπώλης: Στα περισσότερα χωριά της Ελλάδας, τις περισσότερες φορές ο καφετζής συνδύαζε τη λειτουργία του καφενείου του με την πώληση ειδών που δεν έβγαζε ο τόπος του, όπως καφέ, τσιγάρα, ζάχαρη, τσάι, ρύζι, μπακαλιάρο, σπίρτα, παστές σαρδέλες, φρίσες (ρέγγες), πιπερικύμινο, …